Izdırap Şiiri - Kaan Kaplan

savaş fotoğraflarına bakan gözlerimdeydi,ve o karenin içindeki öksüzlerde yetimlerde,kalem tutan parmaklarımda,annemi arkamda bırakıp gidişimdeydi,sebepli sürgünümde,kalemimin ucundan akan kelimelerde,seni beni sevdiğin kadar sevemeyişimdeydi,ve senin bunu bilmene rağmen bana söylemeyişinde,gözlerinin gözlerime değdiği ve sitem ettiği anlardaydı,yaşama lanet edişimde ve isyanımı bilmemdeydi,tüm pişmanlıklarımda,karnımda beslediğim hatıralardaydı bir safra tadında....
sistemin çarklarına sıkışan kollarımdaydı,kırılan kanatlarımda,bir babanın attığı tokatın sızısındaydı ve sıcaklığında,o sıcaklığı hatırladığım her anımdaydı,sana 'seni seviyorum' diyemeyişimdeydi,ve her denememde boğazıma takılan yumruda,ağlayan çocukların saçtığı ışıktaydı,her yağmur damlası çarptığında seni anımsayan dudaklarımdaydı,ve o nu hiç kazanamayışımda,içimde yarım kalan sevgideydi,yazarken gözüme kaçan sigaranın dumanındaydı,ve kagıda düşen gözyaşımda,insanlara tutunamayan ellerimdeydi,gururumda,hep geride kalan ruhumdaydı,insanlara sığınamayışımda,yalnızlığımdaydı alkol kokan yalnızlığımda...
aldatılan bir kadının çocuğunu severken içinde köpüren duygulardaydı,evine ekmek getiremeyen bir babanın acizlik hissinde,bir çocuğun boyacı sandığındaydı,annesinin hazırlayıp sandığın içine koyduğu ekmek arası peynirde...
kurduğumuz şehirlerdeydi,yükselttiğimiz binalarda,yaktığımız ateşte,kestiğimiz ormanlardaydı; kısaca dünya da muzdaripti bu durumdan.
adı pek anılmazdı,telaffuzu zordu belkide ya da hatırlamak istemedik,kanatır tekrar yaralarımızı diye.