Izdırab-ı Aşk Şiiri - İbrahim Sağır

Bir kâlbi taş güzele gönül vereli eyvah,
Karardı bütün dünyam ufuklarım simsiyah.

Beni anlamak diye bir derdi yok zâlimin,
Bir emsâli daha yok böyle bir mezâlimin.

Elimde olsa eğer kâlbi söker veririm,
İster taşa çal ister git mezara göm derim.

Elimde olsa eğer çeker miyim bu aşkı,
Yıkar virân eylerim gönül denen bu köşkü.

Bir umut vermiyorsun bir ışık yakmıyorsun,
Beni benden almışsın bana bırakmıyorsun.

Bu yorgun yüreğimi harab etti acılar,
Artık beklemek muhâl ülfet edecek bir yâr.

Hüzün labirentide kayıp ettim sabrımı,
Görür gibiyim sanki son mekânım kabrimi.

Ne sevdâna küskünüm, ne gönlüme dargınım,
Bu hayat kervânında tâkatsızım,yorgunum.

Elem vâdilerinde kaderim etti mahkûm,
Bu avâre gönlüme geçmiyor artık hükmüm.

Böyledir bu dünyanın ananesi, kanunu,
İnsan kendi karartır pırıl pırıl ufkunu.

Aşk bu, bilinmez kalbe, nasıl, ne zaman gelir,
Yıldırım gibi çarpar dumanları yükselir,

Seversin sevilmezsin, sevilirsin sevmezsin,
Dilerim talihine benim gibi küsmezsin.

Sen lütfunu esirge kendini hep naza çek,
Tahammülüm kalmadı bu sevdâyı çekecek.

Sitem değil maksadım derdimi dökmek sana,
Zaten baştan mahkûmdu duygularım hüsrâna.

Alamadım bir türlü kalbindeki yerimi,
İçime gömeceğim bütün kederlerimi.

Belki bu son şiirim olacak sana ey yâr,
Gönlümde güller açar sen oldukça bahtiyâr.

Ben artık elemimle baş başa kalacağım,
Senin güzelliğini ruhumda bulacağım.