İzah Edemedim Şiiri - Mehmet Zafer

Yalnız kalmayayım diye karanlıkta anılarımızı yanıma alarak
avunduğum çok gecelerim var benim,
çoğuna da çocukluğumu katmışlığım olmuştur.
Bayramı bekler gibi bekledim yolunu,
yazdığın satırları başucuma koyarak
sabahladığım çok gecelerim var…

İnsan neye uzaksa onu özler,
onun yollarını gözler.
Kavuşmak mı...!!
Boş ver...
Özlmenin tadına varmışsan eğer
kavuşmanın riskini göze almak istemezsin...

Birgün belki diyerek
her gün ölüp bir umutla dirilmek yoruyor insanı .
Herşey “hiç birgün” dese de
bunu yüreğe kabullendirmek ölümlerin yetmediği andır.
Hiç bir zaman gelmeyecegini bilerek
her gün yüreğin ağzında bir umutla beklemek
aklı izahta çaresiz bırakıyor.
“Sevmeseydim bu kadar keşke “diyorsun ama
ölüye kefenin metresi sorulmuyor...

Bütün şehirlerin girişlerine asılan
idam fermanımdır bakışların.
Buz tutmuş saçaklarda tutunmak istedim kirpiklerine,
rüzgar durdurdu beni.
Kil kokulu saçlarının kentinde kayboldum,
Aşkın bütün yasalarına baş kaldırarak dolaştım
sensiz sevgileri yitik saydığım bu kentin
sis çökmüş sokaklarını,
gözlerin tenhalara savurdu beni,
ıssız köşelerde can verdim.

Gururum ufuklarda bekletirken hasretini
özlemlerimi içime akıttım
kimseye dillendirmedim vefasızlığını
ayrılıklara yürüyüşün beni ezdi …

Ayrılığa boyun bükmedim Bir Tanem .
Endamın kavurdu yüreğimi,
İçim yandı..
Bitmedim…
Ama hasret boynumu muhannete büktürdü
Gelmeyişini kimseye izah edemedim..