İz Ve Kaçak Şiiri - Selami Karabulut

İZ VE KAÇAK

belirsiz bir yanılgıdır yankılanan sesin ahengi
aynı kargaşada haykıran sessizliğe karşı
susmak hüner sanılsa da daralırken zaman
ey eğreti sözcüklerin hantal anlamı!
ustası mı olur sönmüş küllere yanıtsız gülümsemenin
her maske ki masum bir yalanla adlandırılır
sonuyla yüzleşmeyi bilmeyen inceliksiz dilde

ah! kendine düşten kaleler edinmiş ömür
bir kaçağın güzelliğidir aslında, teninde gizlediğin
çok verip az alınmış razılıklı pazarda
alevsiz yanarmış, içinde bir gurbetle yaşlanan
kanmadım dese de henüz ilk günkü yalana
bakıp durur öylece, alnında bozkırın mühürü…
yorgun tebessümle hatırlanan uzaklardaki çocuk

aldanıştır bazen de yangına sunulmuş ömrün meseli
her yüze yakışan suç gibi, ayrı ayrı aynalarda
anıların dağdağası kendi uçurumunda büyür
yalnızlık değişmeyen resmi de olsa unutulmuşluğun
göz nedir ki çoğunlukla göremez dipte yüzeni
hiçin yerine tutup da içindeki varı koyar
sorgulayarak baktığı hep aynı ikilemin içine

yine de arzudur dağılmış gülüşe duyulan tutku
var gibi yokluğun içinde ürpererek duyumsanan
bir oyuk daha açsa da günün göğsüne zaman
yalanıyla büyülenmiş körün penceresinden bakılır
tutunarak yürünülen her düşün tutulduğu sancıya
yazgısı yoldur sanki, umuda inanlı olanın
nereye varır, bilinmese de ısrarla sürülen iz