İz Sürmen Yeter Şiiri - Mine Özdemirtaş

kıpkızıl bir manifestoda kaybolurken sesim
dağınık bir adres tarifi gibiyim
neyin nesiyse yüzüme çarpan son dalga
fena karışıyor bardaktaki su
sağım solum alabora / arkam tufan

oysa;
günler o kadar sakin ve yavaştı ki karantinada
teneke saksıları sulardım yollar uzardı....
özgürlükten sıkılmış bir hissizliği ya da
kısır bir bakıştaki ıssızlığı nasıl anlatsam?
gafil-sefil hatta katildi bütün notalar.
ne yandan baksam,
siyah gül, zencefil ve içimdeki kadın
birbirine karışırdı her akşam.

kırk ikindi soğuklarında ayaza zulaydı hep yaktığım ateş
gölgesine küsmüş bir duvar gibi somurturken şehir
ve meydan genişliği kadar daralırken mahalle
yol boyu susar, eni konuşurdu sokakların.
hedef tahtasından sekerken kör kurşun;
meçhul kurgulara tok, makul söylemlere aç
yatar uyurdum.
iştira, iftira, vesvese ve hüsran derken
abartılmış Kardelen resimleri gibi saklı kalırdı
aşka aşık hallerim. ve
o hallere özlem duyan dillerim
ağzımın içinde iki büklüm....

ağlara gönüllü takılmış ispinozun dediği gibi
yırtılıp dökülen bir hazanın sarılarında leyli olmuş yıllarıma inat
dört dörtlük yanlışların Çoktan elenmiş olması gerekirdi
değil mi?
yanılıyorsun sevgili / tam da şimdi
dili kopuk bir özlem gibi
çığrından çıkıyor kimliksizlik.

hiç bir şey yerli yerinde değil. Aklım çözülmüş potin bağımda
baş parmağını emiyor içimdeki çocuk
çekiyorum ellerimi zamanın köpüklerinden
şehvetle tutunuyor sırtıma umut/ Sev diyor şeytan.

blöfü sürersem masaya ve zırhımı kuşanırsam
elimde kalan sadece iflasım olur.
gitgide yüzsüzleşmek ya da gerçekle yüzleşmek
münferit bir seçenektir artık.

derin susma olur mu? yüzme bilmiyorum

karmaşık bilmeceler fazla gelirse ezberine
istediğin kadar Çekimser kalabilirsin
adımın harflerini barındırmayan bir alfabeyi seçip
kendini, farklı lisanlara kurabilirsin
üstünü yoklarken duygularının ellerin çıplak olsun.

esas duruşa boşver, izci olman gereksiz, iz sürmen yeter.
Eylül 2017 Ist.