İz Düşümü Şiiri - İbrahim İmer

Hayatın soğuğunda üşümüş koca bebek
Ellerini semaya açtı gülümseyerek
Ne zordu kalpten gelen sessiz kelimeler
Dedi “Ya Rab demek buymuş kulunu sevmek”.

Zorlandı, hakim olamadı sel halli duygulara
Belki, korkusu engel oldu sevdasını aktarmaya
Söylemek istediği çok söz vardı, dudakları düğümlendi
Bakakaldı, annesinin bırakıp gittiği yaşta, saklanan kıza

Genç kız salladı ellerini sola sağa, bedeni titreyerek
Kadehi sehpaya bıraktı elinden, koca bebek
Kalpten yüzüne gönderdi sevgisini gülümseyerek
Ebedi elveda tonunda “hoş çakal” diyebildi, istemeyerek

Koca bebek giden aşkına adadı bedenini bir anda
Dakikalar geçmedi üstüne ama, metal mermi yok artık gümüş silahta
Ne muhteşemdi gecenin / hayatın finali
Semaya uzanan görkemli baş artık toprakta

Korku engel olamıyordu artık dilinden dökülemeyen sözlerine
Karıştı sözler geceye, gece karanlığa
Bakamıyordu adam şimdi sarı saçlısının ela gözlerine
Ne muhteşemdi edebiyete intikali
Koca bebek kocaman bedeni ile karıştı toprağa

Ankara, Şubat 2007