Dışarıda bir aralık soğuğu.
Kar her an sona yaklaşan ömrüme inat,
Yine ve yeniden gelen aralığa inat,
Bembeyaz ve baharın habercisi gibi yağıyor.
Bedenim üşümüş denklemlerde
Önü sonu belli belirsizliklerle titriyor.
Ruhumsa aşkının kıskacında,
Her damlasında dirhem dirhem ölüme yaklaşırcasına
Aralıkta yağan kara uyan soğuk terler döküyor.
Ben bu aralıkta
Ruhumun son demlerini yaşıyorum.
Bedenim titreyen soğuğun alışmışlığını yaşamıyor.
Ciğerlerimin nikotin kokan hırıltısı
Anlamını yitirmiş gecelerimin tek sesi oluyor.
Hele ki o aralığın sessiz karlı gecelerinde!
Ömrüm kadar gürültülü okunuyor saatlerim.
Ama ruhum kadar sessiz aralık fırtınaları.
İsmi konulamamış büyük tufanlarda,
Hem de aralıkta
Ruhumun son demlerini yaşıyorum sevgilim.
Benim yurdumda aşk zordur.
Her aralıkta karla kaplanmış yolar gibi
İz bulması zor.
Gideceğin yere ölmeden ulaşabilmek kadar zor!
04.03.2007
Buca /İzmir
Kayıt Tarihi : 20.11.2008 12:59:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!