İz Şiiri - Suat Oktay

'İz'dir yaşamın peşinden bizi sürükleyen,
kâh dudak kenarında,
kâh yanak,
kâh göz kıyısında gezinen.

'İz'dir ardımızda kalan,
silip atamadığımız,
tutku olup peşinden sürükleyen...

'İz'dir acının adı,
seyrek de olsa mutluluğun tadı...

Elde belirir bazen,
alındakine kader denir de,
yürektekine ne ad verilse yeridir.

'İz'dir peşinden koştuğumuz ipucu sanıp
aşkın kılcal damarlarına tutunduğumuz,
kopsa da kurtulsak dediğimiz belirti...

Yeşermiş bir yaprakta çiğ tanesi,
buruşmuş yanakta gözyaşı damlası,
dudakta nefestir
tekrar birleşmeyi bekleyen!

Dost bilip de koynumuzda beslediğimiz,
karganın gagasındaki ihanetin adıdır...

'İz'dir insanı insan yapan,
uydurduğu yalana tapan,
izdir akıp giden,
zaman sandığımız sır!

Perdeye düşen ışıktır,
masaldır nesilden nesile sızan;
gideriz ardından,
yaklaşıp da bulamadığımız
gerçeğin tak kendisidir, İZ!

(13.01.08 / Bursa)