İz Şiiri - Ercan Keskin

Ben böyle değildim ışığımı söndürdüler
Hiç acımadılar sevdaya mahkûm ettiler
Yazgımın peşi sıra engellendim, ötelendim
Yeise kapılma sakın ha sabret dediler

Gönül gözüm açıktır görüyorum sonumu
Kader ağını örmüş geç fark ettim oyunu
Ah etmek boşuna affetmek bize düşer
İzlerin üzerinden yürüyorum yolumu

Ah! Yekpare bütündüm darmaduman ettiler
Ne yaptıysam olmadı ne menem şey sevmeler
Şekil zemin hatası diye avundum durdum
Sevgi görecelidir aşkı hiç bilmediler

Aynalara bakamam ben de eksiklik mi var
Havam mı değişti ki gözlerdeki halkalar
Toprağa dönmüş sanki ne bu çökmüş omuzlar
Sevgi kifayetsizse üstüne biner yıllar

Ben böyle değildim ışığımı söndürdüler
Sevmeyi ve sevilmeyi söylemediler
Olmayınca olmuyor diyerek terk etmeyi
Deneyip yanılmadan aşkı öğretmediler

Serde bilinçaltına inmek var bencileyin
Çocukluk yıllarına şöyle bir dönmelisin
Yanlış yere kodlanmış referans değerlerin
Süreğen hata yapan kontrolsüz ezberlerin

İnsan sosyal çevrenin izdüşümü gibidir
Neyi gördüyse onu yansıtır bakan göze
Yaşadığı ortamı bilmez balık misali
Sürekli etkileşir yanılgı denizinde

Ben böyle değildim ışığımı söndürdüler
Akman duygularım hep karanlıklarda kaldı
Serilip serpilmeme hiç izin vermediler
Sil baştan yaşamaya artık zaman kalmadı

Hayat geri dönüşümsüz değerler manzumesi
Aldığımız kararla dallanıp budaklanır
Hak yolunda yürünen yol ki ışık huzmesi
Değince gönüllere ruhumuz aydınlanır
20.02.20