İyiyim!.. Şiiri - Sefa Çelik

İYİYİM!..

Buruk bir sabahın inilteliriyle uyandım
Kendime kızdım
Uykusuzluğum kendimden
Bir yangın başlıyor gözlerimin ardında
Çığlıklar yankılanıyor içerden
Düşünceler feryad figan koşturuyor
Başım ağrıyor

Dışarda çok başka bir dünya var
Herşey yerli yerinde
Çay ve sigaradan oluşan bir kahvaltı sonrası
Elime nerden geldiğini bilmediğim bir kitap geçiyor
Oldukça düzenli
Bir kadın yazmış olmalı

Telefon çalıyor
Iyimisin diyor telefondaki ses
Iyimiyim sanırım iyiyim
Galiba bilmiyorum
Heralde iyiyim diyorum
Neyse ki kısa sürüyor telefon

Kitap hala elimde
Ve bana kendini sev diyor
Bilmiyorum diyorum nasıl olur
Hüzün sarmış dünyayı
Keşke bütün hüzünleri kendimde toplayabilsem
Ve yorgun düşen kalpleri dinlenebilse güzel insanların
Bire yüz bire bin belkide
Ben feda ederim kendimi
Iyi insanlar iyileşse bir an önce

Kendini sev diyor bir kitap
Kitap benim içimde hüzün kitabın için de
Ah benim susuz kalmış kalbim
Sevda ektin de hüzünmü biçtin
Kendime vakit ayırdım
Soğuk suyla yıkadım yüzümü
İyiyim şimdi.

Sefa ÇELİK