İyilik Perisi Şiiri - Yaşar Ertaç

Bir ninem vardı çok yaşlı ve beyaz saçlı;
Hep iyilik etmek gelirdi benliğinden.
Herkes severdi,iyi kadındır derlerdi,
İyilik dağıtırdı kendi benliğinden.

Hayat mektebinde yetiştirmiş kendini;
Aşmış iyilik uğruna kendi kendini.
Fakirin,fukaranın elinden tutardı;
Hastalara koşar; ilaç,şifa arardı.

Bazen gücü yetmezdi,zor gelirdi çözüm,
Bazen gücü yetmezdi; dualar okurdu.
Derdi:-Üzülme,çare bulunur be gözüm...
İyilik dağıtırdı kendi benliğinden.

Savaşı sevmezdi; Artık kavga yok derdi.
Bebekken kaybetmiş babasını savaşta...
İsterdi çocuklar babasız büyümesin,
İsterdi çocuklar güzel şeyler yaşasın.

Hürriyet masalları anlatırdı bize;
Devler,kötülükler yoktu masallarında...
Hep meleklerden,perilerden bahsederdi,
İyilik dağıtırdı kendi benliğinden.

Çocukları severdi,oynardı bizimle;
Büyük küçük demez,arkadaştı herkesle...
Yüzümüze bakar,herkes gülsün isterdi,
İyilik dağıtırdı kendi benliğinden.