*** İyiki Bu Adam Benim Babam.! ****

O yıllar..
İki cadde arasına sıkışmış,
Kısa bir çıkmaz sokaktaydı evimiz..!

Akşamları..

İş çıkışı..
İstasyon tarafından gelirdi babam,
Yorgun..
Ağır aksak adımlarla..

Önce..
O dev gibi sulieti
Belirirdi
Köşe başındaki
Sokak lambasının altında,
Hep te dolu olurdu elleri..
Bazen et,bazen balık..
Çoğu zaman da mevsim meyveleri
Koşar alırdım hemen,elindeki eşyaları
İlk işim,büyük bir telaşla,
Yüzüne bakmak olurdu,
Eğer yüzünde bir tebessüm varsa,
Gözlerinin içi ışıldıyorsa,
Nede güzel geçerdi öyle akşamlar...
Hep beraber,yemeğimizi yedikten sonra.
Babamla..
Biz ikimz,geçer otururduk,balkona.
Bir taraftan çaylarımızı yudumlar,
Baba,oğul tavla oynardık,iddiasına...
Zarım iyi gelsede,
Yanlış oynardım,yenilirdim.
Onun yüzü gülsün,mutlu olsun diye...
Bense,ışıldayan gözlerinin içinde
Çocuklar gibi sevinirdim.
İçimden de...
Iyiki,bu adam"BENİM BABAM" derdim...! !"

Mahmut Mücahit ÖZDEMİR