İyidir Yürümek Öfkelenince

Kimden ve neden kaçtığını bilmiyordu
Öfkeyi hissetmek istiyordu sadece ve özgürce
Bir buna hakkı olduğunu düşündü
Avazı çıktığı kadar bağırmak hani
Gökyüzüne...

Su sızmıyordu aralarından
Sırt sırta, omuz omuza derme çatma evlerin
Üstüne yıkılacak kadar meyletmişti gölgeleri sokağa...
Bir ışık dahi yoktu yalnızlığını haykıracak yüzüne
Şöyle yüreklice...
Dışlanmamıştı aslında ama o öyle hissetti ya da hissetmek istedi
Lazım olunca bulunmuyordu işte, bulunmuyordu bir avuç gökyüzü de...
Ev evdi, sokak sokak oysa, kafasının içindeki kadardı insansa
Gerek yoktu bu kadar da kendini önemsemeye
Yürüdü öfkelerini eze eze, kaçtığı ne varsa üstüne üstüne
Ayakkabılarının çıkarabileceği en yüksek sesle
Bir buna hakkı olduğunu düşündü
Paldır küldür yürümek hani dilediğince
Yürüdü, güldü, güldü, yürüdü, güldü...