'iyi ölüm(süreyyâ).... '

Çocuktum, iyi bir ölüm gördüm,
yaşasın dedim, böyle iyi ölümler,
öldüler,
yarımdı yaşamak,
dillerim öleydi.
En ıslak gecemde, bir parlak süreyyâ...
Çamura buladım ömrümün berraklığını,
ellerim öleydi,
hatrımda net bir toprak parçası kaldın süreyyâ.
Ölmek içinse her şey hazırdı aslında,
sende kalan gözlerime kıyamadım.
Çok çorak yetiştim, hasadına,
ömrüne kıtlık gelen, ilk nasihattım, net hatırlıyorum.
Böyle ölünmemeli süreyyâ, böyle olunmalı en fazla,
uyamadım o, gözler yanına.
Sonra musibeti gördüm, kocaman dişleri vardı,
yüreğim kanadı süreyyâ,
hâlâ izi geçmemiş olan, durgun bir saat bıraktı,
o bir saat, hiç bitmedi.
Duramadım, ölemedim de...

Net hatırlıyorum,
iyi şeyler ektiğim o toprakta, yalnızlık biçiyorum.
Kazıdıkça ölüm bana daha yakın gelecek.
Böyle ölünmemeli süreyya, böyle olunmalı en fazla.
Bu yüce gözler bizi küçük düşürdü,
sen, bu gözlerle göğe bakması şart olan,
‘bana kalırsa bu gözler, ki kalmaz,
ama kalmış olsa,
taşıması müebbet bir suç aleti olurdu. ‘
Böyle güzel ölümle nasiplenelim,
ölmek, ne garip düşkünlükmüş süreyyâ.

Çocuktum, sevmeyi öğrendim sandım.
İlk öğrendiğimi sevmek, canıma bir taş attı,
/acemi, /câhil
sandığımı sevmek, yarımdı
/yıkık, /fakir
üzerim diye anlatmadım hiç,
üzerimdeki hayat ağrısını sana.

Çocuktum, masallara küstüm, hayale bağlandım,
paket taşımak külfetti.
Gözlerimden başlayacaktım büyümeye.
Bir şeyin kırılması ölüm alametiydi, kırıldı;
kalp kuşumun kanatları,
çocuktum, uzak kaldım ölüme.
Ölen bir çocuk gördüm, dengem şaştı,
yaşamak hevesimi, nefeslerimle tükettim.
İyi bir ölüm düşündüm, kördüm, bulamadım.

Büyüdüm, gözlerimi bağışladım,
seni gözlerime astım, ağladım.
Halka açık bir yarada, kendimle alay eden bir zâlim ölmeye çalıştım,
gördükten sonra ölünür ki, dünya yüzünde,
gördüm... dünya varmış,
da zâlimler iyi ölmezmiş.

Şimdi ben bu yenik tırnaklarımla, ancak ceplerimi yoklayacağım,
Yaşamak ne biçim iş,
ölmek biçimine de uyamadım.
Işığın, karanlığıma düştükçe kayboluyorum,
sen daha bir beliriyorsun.
Şiirle değilse, fiille ben,
celladımın kan tutmayan elleriyle tamamlayacağım,
dünyamın yenikliğini.
Yaşamak ne mâlup kişiymiş, ölümü daha tanımadım.

Gençtim,geçemedim...

Ben bu bitab'lığımla, taşı sıksam suyunu çıkartırım gözlerinin.
Bir su, beni sıkıldığı taştan fırlatacak,
ışığının altında ben,toprağımı bulacağım süreyyâ.

Su sağacağım, sırtımda fevkalâde bir kanburla.
Yeryüzündeki en anlamlı pürüz,
sev’dağların, pek de narin olmayan göğüslerinden.
/dur duraksız
/yerli yersiz,
ve yabancı,
dünyamın üzerinde bir süreyyâ.

susacağım süreyyâ,
anladım,
ölümde yalnız olacağım.

viranebirdivane/