Sevince mi Kazanıyor İnsan?
İyi ki sevdim seni. Hayatım çimenlendi seninle. Parklar oldu yüreğimde hiç beklemezken. Parklarda iki sevgili. Gönlümde bir şelale görme gitsin şırıl şırıl. Huzurluyum, beklentilerim senli, isteklerim olmuş, yüreğim sevmelerde küt küt atıyor. Haftada bir evimde, odamda bir şenlik. Yüreğim sevilmelerde kedi olmuş sokuluyor koynuna. Ellerin okşuyor, yüreğim çocukluğumun bayramlarını yaşıyor.
İyi ki sevmişim seni. Hep ben kazanırım ama bu kez dünyaları kazanmışım. Gökyüzünü, yıldızları, sabahları, huzuru, kuş seslerini, serin dereleri, kırları, patikaları, yoldaki çoban çeşmesini, durakları, üstüne üstlük gemileri, kır lokantalarını, köpüklü kahveleri, candan gülüşleri, sıcacık öpüşleri, içimdeki kuşları havalandıran dokunuşları, beklenen mesajları, yürek hoplatan kapı zillerini, denizin mavisini, gözlerinin derinliğini bu kez.
Sevmem iyi oldu be güzelim. İşte ondan sonra başladı içimdeki iki çocuğun koşuşturmaları. Dur durak yok. Yıllar sürdü bendeki sevgin. Daha da sürecek gibi. Gelsen gelmelerin güzel. Yoksan beklentilerim güzel. İkisi de kalp çarpıntısı. İki yaramaz çocuk apartmaların tüm zillerini çalıyor gibi. Balkondan biri kafasını uzatacak gibi. Ha yakanlandı ha yakalanacak korkusu.
Tamamını Oku
