İyi ki... Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Batık bir gemiden
Kurtulan son kaptanım.
Ne fırtınalar koptu, patladı gökler.
Ne kıyımlar oldu da;
Off demeden boyun eğdim kaderime
Sevda ve ayrılık türküsü aynı anda
Zemheri aydınlık vurdu sol yanımda.
Bir aydınlık gördüm son düşümde
Bir el uzandu son kez soğuk ücralarıma.
Buhar oldu kır çiçeklerim sanki elimde.
Ne sınır kaldı ne de ayaz yedi geleceğimi.
Mağrurca, ıkınmadan sancılı geçti yıllarım
Zor bir doğum gibi yıprandım.
Gün batımında sunulan sihirli tepside
Seni bana layık gördü felek.
Sorgusuzca aldım elime.
Ne bir daraltı ne de bir yalnızlık kaldı ufkumda.
Seninle aydınlandı sorumsuzca gökyüzü.
Seninle yıldızlar düştü elime bir bir.
Ne mutluluk ki;
Seninle can buldu virane ömrüm.
Her çiseleyen yağmuru avucuma biriktirdim
Seni damla damla yudumladım içime.
Kana kana doya doya içtim susuzluğumda.
Arayıp sormadım ama hep çentik attım
Senin çekip gittiğin günden bu yana.
Açlığıma tokluk,
Susuzluğuma kaynak suyu,
Yalnızlığıma yarenlik oldun.
Sen bilmedin ama bana en can dostum,
Umulmaz çarelerime ilacım oldun.
Sessiz çığlıklarıma sağır oldun.
Araya yılları yolları koydun da;
Bir sitem hakkımı bile kullanmadım.
Ne o zalim?
Seni unuttum mu sandın? ?
Sen yıllardır müebbet hapisimdeki
O karanlık hücremdeki
Tek yoldaşım olarak kaldın.
Ne diyeyim sana?
İyiki varsın, iyi ki seni tanıdım...