İyi geceler. Şiiri - Mine Kırelli

Çocukken kendimden kaçar başkalarına saklanırdım. Artık başkalarından kaçıp kendime saklanıyorum. Büyümek böyle bir şey demek..
Büyüdükçe içimde büyüyen irinle sana sesleniyorum..
Nerdesin?
Aslında canımı acıtan nerde olduğunu tam olarak biliyor olmam..
Seninle bir yaz akşamı tanışmıştık, o anı saatlerce anlatabilirim, bir üzerine bini koyup..
Mesafeli konuşmuştun bana,başka insanın bahçesinde gezinirken.. Kendimi sana çektim, öyle de kaldık işte..
Zaman durdu sen yıldızlara bakarken , bense sende kalakaldım..
Aklımdan neler geçerdi bir bilsen, dur diyemezdim..
Büyümek güzeldi seninle, yediğin 3 liralık dönere bile anlam yüklemek, çay içmek , ne bileyim aklıma gelen herşeyi anlatmak, insanlarla dalga geçmek.. Bir gül diye karsında içimde ki çocuğun bana verdiği yetkiye dayanarak soytarın olmak senin..
Sonra durup bana bakman..
parmaklarımı tek tek öperken, ben en çok o kalışlarını severdim işte..
Biliyor musun kaçmanın gitmek olduğu andayım ve gerçekten gitmek istiyorum bazen.. Her şeyi bırakıp gitmek. Yol nereye, ayaklarım ne kadar götürürse. Sonunu bilmeden. Yollarda kavga etmeden. Tökezlemeden. Düşmeden. İncinmeden. İncitmeden. İçinde yaşadığım camdan fanusu kırmak. Dışarıya çıkmak. O ilk nefesi alıp başımı döndürmek. Sonra korkmadan ayakkabılarımı çıkarıp yere basmak. Cam kırıkları yok, bira şişeleri yok, benden önce yürüyenlerin ayak izleri yok. Kalp acılarım yok. Hayata küslüğüm, dünyaya isyanım yok. Hafızamı kaybetmek gibi. Bir anda, aniden, damdan düşer gibi… Yeniden başlamak değil, hiçbir şey yapmamak istediğim. Akan bir yolda ne kadar durabilir ki insan? Ben dururum. Çünkü seni seviyorum..
Birini çok sevince ibrem bozuluyor, nevrim dönüyor, elim ayağım titremeye başlıyor. Kalbim hızlı atmaya başlıyor. Geçmeyen kaşıntılarım bile buna dair..
Seni düşünüyorum, beynimin içinde dışında, olmadık zamanda, iki laf arasında, haftasonunda, yasaklarda..
Zaman buldukça içiyor. Sarhoş oluyor. Beni aramak istiyor, bana yazmak istiyor, beni çok özlüyor diyorum..Biliyorum bana anlattıklarını başkalarına anlatamıyor, bana okuduğu şiirleri başkalarına okuyamıyor, bana gitmek istediği uzak ülkeleri başkalarına söyleyemiyor diye..
Biliyorum nasıl özlüyorsun boğazını sıkarak sevdiğim zamanları Adını söylediğimde o iki hecenin nasıl aşkla çıktığını..
Peki sen biliyor musun, en aşık halini yalnızca benim bildiğimi..

Şimdi bambaşa hayatlarda olsakta sevgilim, biz aynı hayalin kahramanlarıyız..
Şimdi diyorum şimdi olsaydın saklambaç oynardık
evin içinde..
Saklandığın yerden dakikalarca çıkmazken sen, çocuk gibi küser otururdum yere..
Şimdi olsaydın, futbol oynardık salonun ortasında… Topu vermemek için ayağıma vurmana, günlerce topallamaya razıyım.
Şimdi olsaydın, vallahi az konuşurdum…
Sen, haberlerini okurken yanında sessizce..
Olsaydın, rakımızı yudumlar, , çiğköfte yapardık. “Olmuş mu olmamış mı?” diye tavana, duvarlara atıp,
Olsaydın sevişmeden uyuyakalırdık belkide..

Olana razı olup, isyan etmeden beklemek en iyisi!.. Biliyorum..
Böyle devam edeceğim…
Sen her an yanımdasın gibi..
Çok özledim.
Özlemek bir eylem değil ama.
Öyle ot gibi, hurda bir tren vagonu gibi, tozlu bir kitap gibi durarak da özleyebiliyor insan.
Hurda bir tren vagonu gibi yaşlanabilirim, anlayacağın. İçimi güzelleştirmek senin elinde, gelirsen bayram yapar güneş görmemiş köylerimiz.

Şimdi kalkıp gelsen mesela ,renkli bir düğünü andırır kalbim. Konu komşu içeride, akrabalar göbek atmakta. Ama en çok çocuklar eğlenmekte…
Ah!
Aklımdan geçenler..
2021 ‘e uzanan içimde ki gecede , yanıma uzanmış yatıyorsun gözlerimi kapattığımda..
Aklımdasın sevgilim, bunu hep hatırla..