İyi bir usta Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Onun hikayesini yazmak bir zamanlar hiç aklımdan çıkmaz, durmadan kendi kendime kurgular kurardım. O bir babaydı. Hem de ne baba. Tam 5 kız babasıydı. Onun ne kızlarını tanımak nasip oldu, ne de terk ettiği evinin direği karısını. Hani onları da tanımayı arzu etmedim desem yalan olur. O yıllar öyle yoğun çalışıyordum ki bu zaman dilimine taşınacağımı dahi bilemezdim. Hem zaman öyle değişik bir kavram ki, kendi kurallarını sanki kendi koyuyormuşçasına acımazsız bir şekilde değişiyor da. O diye başladığımız şahıs Selahattin usta. Adı sanı bu ve böyle bilinirdi gittiği kahvelerde. Onu, nasıl ve nerede tanıdığımı bile tam hatırlayamıyorum. Boyu 1.80 civarında olmasına rağmen hemen hemen her yerde daha uzun boylu görünürdü. Bilhassa sarhoş olmadığı dimdik yürüdüğü zamanlar, darmadağınık saçlarını da taradığından başındaki kel kısımların da saçla kapalı olması onu daha yakışıklı gösterirdi. Çok kere sakallı dolaşır, ara sıra traş olurdu. Ama bıyıklarını asla kestirmezdi. Bıyıkları pala olmamak kaydıyla uzun bıyıklı sayılırdı. Dişleri, içtiği sigaradan dolayı renk değiştirmiş siyah- kahverengi arası tonların gelgitinde her tebessüm edişinde ortaya dökülürdü. Yürüyüşü gayet ahenkli, uyumlu adımları onun tam bir usta karakterli oluşunu belli ederdi. Gömlekleri ütüsüz giydiği halde onunla bütünleşmek, o bez parçalarına ayrı bir güzellik katardı. Ayakkabılarının ökçesini çok kere kırar, kırık ökçelere basa basa yürürdü. Hele ara sıra kravat taktığında onun yıllar yılı devlet dairelerinde çalışan bir memur disiplini ile donandığı kanaatine varmanız işten bile değil. Selahattin usta sarhoş olmadığı zamanlarda çok hoş sohbet olmasına rağmen sarhoş olduğu anlar aynı cümleleri arka arkaya tekrarlar, insanı bezdirir en sonunda ondan kurtulmak için yol arar olursunuz. Onu ne bayramlarda ne de sair zamanlarda kimse aramazdı. O da kimseyi aramazdı. “Bu, dünya için değer miydi? ” Diye sorduğunda, aslında cevap verilmesi hala zor bir soru gibi geliyor bana. O 5 kızını nasıl, neden bıraktı? O, onlara öylesine küskündü ki sarhoş olduğu anlarda ara sıra anlatırdı. Ama anlatı o kadar flu ki, bu anlatılar kişinin doğruya ulaşmasını mümkün kılmıyordu. Ama içki, bu dağınıklığının birinci nedeniydi. O da bunun böyle olduğunu ara sıra kabullenirdi. O, tam donanımlı bir ustaydı. İş onu görünce, o işi görünce her iki taraf kendince gardını alır ama o işi öylesine alt ederdi ki en kısa yoldan işi, en iyi şekilde yapardı. Onunla çalışmak zevkti. Bendeki çelişki böylesi bir ustanın içki denen illete nasıl mağlup olduğudur. Bunu bugüne kadar kabullenemedim. Kabullenemeyeceğim de. Onla en son çalıştığımız işten olan alacağını aldığı ve bu ödentiden sonra bir daha görüşemeyişimiz. İnşaatta beraber on - onbeş gün çalışmıştık. Benden para istedi. Parasının tamamını vermek istemedim. O hepsini istedi. Hatta, para benim hakkım dedi. O böyle deyince, parasının tamamını verdim. O, o an biraz da sarhoştu. Parayı alınca işe gelmeyeceğini biliyordum. Ama ona o pozisyonda katlanacak durumda da değildim. Bu yüzden parasının hepsini verdim. O gün ona para verdiğime hala pişmanım. Bunun nedenini bile bilemiyorum. Onu zaten ondan sonra bir daha da göremedim. Aradan ne kadar zaman geçti hatırlamıyorum. Ama bir gün Selahattin usta öldü dediler. “Nasıl? ” dedim, anlattılar. İçki içmiş, içki arkadaşı bıçaklamış kan kaybından ölmüş. Müş,müş. Bir sürü mış, müş. Acaba ben parasını vermesem içmez miydi? Ölmez miydi?