İye Düştü Toprağa Şiiri - Harun Doğruyol

Islak bir gömlekti aşk
Derin sularda taşlara bastığım
Soğuk mermerde büyüttüm ben aşkı
Ah aşk ilk aşk
Ah minel aşk
Bir yumruk gibi suratımda patladı
Geçmiş gölgelerden sıyrılıp
Bir ağrı ki bu yüreğimi tekmeler
Yüreğim doru atların tavlası
Bir çivili balyoz
İnip kalbimin üstüne
Her şeyin ortasındadır yüzün
Yüzün ki on iki elmasın en parlağı
Yüzün ki ay gibi damlamıştı
Çınar yapraklarının hışırtısı
Küt kesilmiş yol kenarı mersinleri
Ve bana ince bir dudak büküşün
Ah yüzün, iki yakut taş gözlerin
Ay bir halka geçiriyor
Uzayan boynuna
Ay mı sen oldun sen mi ay
Bir kumru göğsüne yuva yapıyor
Dolanıyor rüzgâr bedenimde
Nasıl sızıyor aşk gözlerimden
İteledikçe bilinçaltım sızlıyor
Keskin kokulu aşk
Utangaç bir edan yok mu?
Bileğini kırıyor senin
Bileklerin ki benim
En sadık müttefikim
Yüzünün bir yarısı hala bana dönmüyor
Yüzünden yansıyan ışık
Mevsimleri değiştiriyor
Ne taze koku
Bahar mı bilmem
Bahara yatkın saçların
Bir imge saklar uçlarında
Bulsam onu bitecek
Bendeki şiir ve aşk
Dudağının kenarından
Bir kelebek havalandı
Bir gül taşıyor ağzında
Sesinin sesine ses veren
A harfi sana ne kadar yakışır
A’ nın içinde hapis köleler
Alnına doğru yükseliyor
A, ah, ahım
Geçmişten saf günahım
Ben Allah’ım düşüyorum ben
Her şeyi bastırıyor kalbimde ki gümbürtü
Yüzümde zehirli sarmaşıklar
Filizlerini gözüme sokuyor
Gözlerim ki beynimin önüdür
En güzel aşk kavuşamayanların
Benim şiirim kara katran kabulsüz
Nasıl gecelerimi giyerdin
Berbat nevresim kokularının arasında
Gün sana kavuşmaysa gündü
Hala ellerin incecik mi?
Ellerin ki kalbinin önüdür
Ben unuttum sanrısıyla uyuyordum
Yüzümü buruşturup asmıştım
Aradaki bütün yollar kapalıydı
Nerden damladın içime
Yaprakların ve mersinlerin arasında
Suya cemre düştü
Suya saf bir iye düştü