İvriz, Cennetim! Şiiri - Tayyar Yıldırım

İvriz, "Cennet"im

Sen, benim "Cennet"imdin.
Meşe ağaçlarından ibaret köyümü;
“Dünyanın merkezi” zannederken,
Karşıma sen çıktın birden.
Ufkumu sen açtın,
Sen tanıştırdın tüm aleme.
Okul bilmez bir köydü köyüm.
Öğretmeni henüz görmüştü.
Bin Dokuz Yüz Almış Beş'te.
Memur kimdi, devlet neydi?
Kanun, nizam, intizam neydi?
Elektrik, su, yol, telefon neydi?
Neydi otomobil, kamyon, bisiklet neydi?
Kalem neydi, nasıl bir şeydi?
Kitap, defter?
Kara tahta, sıra, silgi?
Neydi sevgi, bilgi neydi?
İvriz; hayallerimin, rüyalarımın mekanı.
Eşek sırtında su taşırken tanıdım seni.
Elimde üvendire, düven üstünde sap sürerken,
Samanı savururken tanıdım seni.
El orağıyla biçilen ekini,
Rüzgarın savurup dağlara uçurduğu gün,
Tek tek topladığım cılız başaklardan,
Buğday tanelerini ayırdığım gün...
Hıçkırıklarla müjdelendin,
Hökümet kağıdındaki;
"Kazandın! ” nidasıyla tanıdım seni
İvriz,
Kuytu köşelerinde gizlenip ağladığım,
Sığmayıp kabıma aktığım...
Beni aşkla, sevdayla tanıştıran yer.
Seni sevemeden tükendin.
Kıymetini, senden ayrılınca anladım.
Şimdi Anadolu’da;
Bağrından çıkan pırlantalar parlıyor,
Emeğiyle, beyniyle sana ulaşanların,
Doyurup, büyüttüklerinin,
Yatırıp uyuttuklarının,
Hazineler sunduklarının,
Analık ettiklerinin
Babalık ettiklerinin,
Koluna bilezik taktıklarının,
Vefa borçları var sana.
Ne yazık ki seni unutanlar da var.
Sanki onları kucağına alan, besleyip büyüten;
Sen değilmişsin.
Sanki senin karavanan değilmiş karnına helal lokmaları indiren.
Sen değilmişsin;
Yar sevgisini,
Memleket özlemini,
Sıla hasretini,
Gurbeti onunla tanıştıran, sen değilmişsin...
Sen;
Çocuksu sevgilerin değil,
Kocaman,
Dağlar kadar büyük sevgilere yataklık eden yer.
İvriz, sana susamamak mümkün değil.
Sana acıkmamak imkânsız.
Seni koklamamak; duyularımın zayıflığı...
Aradan, bir ömrün yarısı geçmiş olsa da
Unutmamak,
Seni aramak,
Boynumun borcudur.
Sen, benim "Cennet"imdin
Hala da öylesin...