İttifaklar Ve Sembolizm 2 Şiiri - Bayram ...

İşte, bilimsel mantık çok çok sonraları bu inanca değin temeller üzerinde ayrılaraktan, bağımsız bir anlama ve anlaşılmanın çoklu mantık kategorisi üzerinde gelişecekti. Oysa bilimsel mantık, inancı mantık gibi tekli ikna olma (olum lamalı) anlama mantığı olmayıp, şüphe üzerine mantıktır. Bilimsel mantık, kendisini değiştirecek olan, inanma eksenli; teorem (kanıtlanabilir) ve postulalar (öndeyiler aksiyomlar kadar çok değildirler) ve aksiyom (sonraki anlamaların kendisine dayandıkları veriler) gibi önermece söylenişlerin çelişmeleri ile giriştirilecek bir mantıktı.

Bu yüzden ilk ittifaklarda böyle bir şey bekler olmak, en hafif deyimle saf dilliliktir. İlk mantık biçimi olan inanç girişmeli tekçi mantık, ancak bugünkü çoklu mantık haline, evrimsel yolun gelişmesi ile ulaşabilmiştir. Yani ilk inançlaşma mantığı da, bir sanı kanı belitçiliği (aksiyom) üzerinde, nesneli yansıtan anlamaların, kendi gerçekleşenlerini öznece anlamaya bağlanma mantığıdır. İnançsal tekçi bakış mantığı; İnsanların aidiyet eşmesine değin, ilk temel aksiyoner mantığıdır.

İlk ittifakların girişmesi bu inançsal ön kabule değin inanç aksiyomları bu belitler-ispatı gerekmeden kabul edişler- üzerinde olacaktır. Bu gibiden ilk girişilecek belit, ’kandaş totem aidiyetliğidir’. Bir ittifak önce kandaş kardeş eşme üzerine kurulacaktır. Kardeşeş ilmenin birçok yolu geliştirilmişti. Bu yollar bugün saçma sapan gelse de, çok temel uygarlaşma adımları olup, nesnelde topluma değin kurumsal işlevi olan; geliştirici, değiştirici, dönüştürücü tutumlar ve aktarımlarıdır.

İlk oluşacak kandaş topluluk birlikleri ya da toplum nüvesi olacak girişme ittifakı, karşı totemden birinin kurban edilmesi ve karşı toplumdan olanla cinsel münasebetin sağlanması ile olacaktı. Daha sonra, ileriki zamanda; kandaşlık onaylatması için sütkardeşliği, kirvelik, berdel gibi genelci ve özelci tutumlaşılmaların, kandaş kardeş eşmelerin yeni kurumsal unsurları oluşturulacaktı. Böylece insanın kurban edilmesi edimi, ortadan kaldırılacaktı.

İlk ittifaklar kardeşeş erek bir araya geliyorlardı. İkili bir ittifakta; bir gün, bir totem aidine ilişkin bir kişinin kurban eti ile ve kanının içimi ile şölen kılıyorlardı. Diğer gün de, öbür; karşı totemden birini, kurban ediyorlardı. beriki karşı toplum da kurbanın etinden yiyip, kanından içiyordu.

Bir belirişin zorunlu ama öznel ama nesnel çelişkileri vardır. Bu da nesnelin öznelin bir var oluş biçimidir. Bir taraf kurban verirken, kurbanın üzüntüsünü çekiyor ve yasını tutuyordu. Kurbanın etinde yenilmeyi, kurbanın kanından içilmeyi, kurban veren grubundan olan öz totem kandaşlarına yasak yapılıyordu. Hatta verilen kurbana dek yastan dolayı, kurbanın önemine sahip çıkışa binaen, o gün hiç yememe, içmeme, hatta cinsel ilişkide bulunmamanın yasak tabusu (orucu) içine giriyorlardı.

Kurban sunusu, bir kardeş eşilmeye dek öznelce; sanı kanıcı bağ dokudur. Kurban, tüm totem grubun aidiyetliğini temsil ederdi. Sosyal birliklerde de tekil davranışlar olmadığından ve tüm davranışlar ve davranışların karşılanması da bütünseldir. Kurban sunusu da bütünü temsil ederdi. Kurban, bütünün parça pinçik bir konumu durumundadır. Ve bu parça pinçik hal, bütünün zorunlu olaraktan canını acıtırdı. Kurbanın canının kanının karşı toplum grup üyelerince yenilip içilmesi de karşı grubun canının kanının yiyen gruba geçmesidir. Ki kurbanı yiyen grup artık karşı grubun canından kanından olmuştur.

Ama diğer taraftan da kardeş eşme denen bir başarının, bir olgunun sevinçle silmesi; bayram edilmesi ortaya konuyordu. Bu ittifak şölenine değin anının devri daimi, yani çevrimsel bayramlar dönemi kutlamalarının bayram şölenini ortaya koyuyordular. Buradaki seremonide toplumsal yapısalcı olanın girişilmesi vardır. Burada nesnel olanın, öznelce olanın kavranması olan, kurbanlı girişilmenin ittifakçı koalisyonu vardır.

Yani burada nesnel, toplumsal ve somut olanın, halk nazarında anlaşılır olacak sembol kılınmasının, inançsal mantıkla ritüel edilmesinin, gerçekliği vardır. Yani nesnelliğin gereği olan yasallıklar, halk tarafından anlaşılıp, bilinç edilemediği için, nesnel gereklilikler, öznelce anlamalara değin tercüme edilerek aktarılıyordu. Böylece nesnel zorunluluk, öznel zorunluluklar, anlaması oluyordu. Bir yanda nesnellik, bir yanda da, aksiyomer öznel mantık vardı. Yani cinsel perhizinde, aç kalmanın (orucun) da, mantıklı nesnel ve toplumsal girişmelere dek olanın, adımlarının atıldığı yola girmesinin, temel somut adımları vardır.

Bir sosyal birlik, tarihte ilk kez, kendi içinde bir üyesini, karşı topluma veriyor olmalıydı. Hem de kendi katıldığı bir törenle, gözlemlediği somut bir durumdu. Ve kendi elleriyle, kendi içindeki birini yine içi yanaraktan, sunuyu teslim edişin kabullenilmesi güçlüğü çok çok yaşamsaldı. Bu yaşamsala dek bir sosyal travma yaşanıyor idi. Bu olay görüngün bir sosyal etki olaraktan öyle bir bilinçlerine kazınma yapıyordu ki sunuya değin izleğin, gündüz hayalinde, gece meyal inde kurtulamazdı. Bu öyle bir travma tik hafıza tutmanın basıncı ve etkin bir baskısı olacaktıki; yapılan ahdin meşruluğunu ve ahdin olum lamasını pekiştirmek yoluna gidecektiler.

Pekiştirme yolu için kendisinden sonraya, bu ittifakın; bu ahdin; korumalı olacaktan ‘UNUTULMAMA’ üzerine aktarımaları yapacaktı. Ki, bu ahdi unutmayıp, unutturmayıp, kutsayıp; bahar şenliği gibi gün çevrimlerinin düzenletilmesini yapıyorlardı. Kimi kez o günün yıl dönümü içinde yenilip içilmiyor, cinsel ilişki kurulmuyordu.

Söz gelimi eski ahidin 7. gün dinlenmesi, böylesi bir sosyal hafıza bilinç aktarımın, yenilip içilmeyen, çalışılmayan, ateş yakılmayan, cinsel ilişki kurulmayan, bir Şebat günü yasağıdır. 6 gün boyunca yaşanan hafıza silme ve hafıza kazımaya değin yeniden ve yeniden ‘YARATILMA’ olayının (toplumsal ittifakın ve toplumsal düzenlenmelerin) sindirilmesi için bir yasaktan dinlenme idi.

Sürecek