içe ağlaması bitti bulutların
şimdi dostlar meclisinde çekilir silahlar
kıvılcım saçar öfke yüklü gözler ki
alırız nasibimizi kahırdan
bin parçadır özlem...
kurak toprakların dudaklarında kallavi
öpüşlerin ıslak kalır usumda
sen hiç şemsiyesiz geçtin mi kendini
pörsümüş bir cildin gözeneklerinden
gergefime işlediğin ilk ilmekten sonra
seni sağanaklarından sevdim ben
tüten buğunun şeffaflığından... kocaman, iri
ellerimi nereye koyacağımı beceremedim belki
tahta gibiydi dilim kim bilir?
sıtmalı bir çocuk gibi korkar ölümden…
şemsiye açmadım o sebepten sana
örselenmiş yanlarıma değmeni istemiş olmak
kalpten kalbe kaçınılmaz itkiydi
seni sevmek dirim
kaybetmek, ölüm gibi bir şeydi…
Kayıt Tarihi : 21.11.2020 21:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!