İtirafçı Şiiri - İbrahim Kaya Bursa

Yenildim sonunda karmakarışık duygularda. Sanırım yıllardır gönlümde savaştığım cepheler bir bir düşüyor, anla yoruldum artık. Bittim ve tükendim, sensizliğe yenik düştü tüm cephelerim. Ve anılara sürgün oluyorum.
Tüm cesaretimi toplayıp, kaybetmişliği kabullenip, girip sensizliğin koluna, el ele yürüdüğümüz sokakları dolaşıyorum. Sonra ilk buluştuğumuz havuzun başına gidiyorum. Senden sonra, yıllar sonra ilk kez. Dikiliyorum havuzun başında sanki mezar taşıyım, içim titriyor sen buradasın gibi, bura senin mezarın sanki. Dünya durdu, saat yorgun, zaman donakaldı benimle. Sanki bir mezar başındayım, bir ölü ziyaretindeymiş gibi oldu hislerim. Oysa şimdi en çok muhtacım sana. Ve en çok sana uzağım şimdi. Birazda gözüm yaşlı ama boş ver. Sanki günah çıkarıyorum anıların karşısında yani açıkçası ağlıyorum. Sana kaldı yıllar süren inadım, içini dökmek için. Ama sana nasıl anlatabilirim ki, artık sana nasıl ulaşırım ki. Senden başkada bu sırların bir makamı da yok ki.
Artık böyleyim işte, yorgun bir itirafçı. Dermanı kalmamış bir itirafçı. Her şeyi aslında bitmiş ama hala yürüyebilen bir adam. Ama buraya kadarmış itiraf ediyorum, artık sensizliğe direnemeyecek, sensizliği yaşayacak kadar tükendiğim andır şimdi. Seni yaşayamadım ama sensizliği yaşamak düştü bana, gri bir akşamda. Sen dâhil kimseler bilmedi, sana şiirler yazdım zaman zaman, bazen de mektuplar yazdım, sonra yine bana düştü okumak.