İtiraf zamanı, ruhumun dinmez hicranı!

Ne zaman yalnız kalsam
Suskun duvarların ah u zarına nazar edip, sinemi aralasam
İzanımı suket ettiren ne varsa, hiç usanmadan bir bir hicran ile yazsam
Mahzun bırakan adına, aklım ne kadar macerada solmak için çırpınsada aldırmasam

Sevmek, fedakarlıktır
Yerinmek ne kadar kerih bir mecradır,yeisin muradıdır
Aşk, ruhun insicamından kal ettiren senadır, firkate eriştiren sevdadır
Umut beslemek, hakta sadakat göstermek, nasibin kadrine boyun bükmek evladır

Önden gidenler vardır
İradersinden vazgeçen vicdanlardır, umuda koşan canlardır
Rahmet-i rahmana baş koyan cefalardır, her ecrinde mizan muhakkaktır
Nasıl kayıtsız kalırım, her dinlediğimde içimin titrediğine şahit olup evet, ağlarım

O an ve akan zaman ne der
Nefsimim sefih hali hale pişkinliğine arlanmadan devam eder
Kul olmak ne ülvi bir nasip,hidayete ducar olmak ne müthiş aşk, sabır ister
Çilede var olmak, cefada durulmak, gurbette hiç yüksünmeden koşmak ihsan eyler

Ey Rabbim sen bilirsin
Muhtaç ahvalimin tek adresisin, bu canların umutlarını nurlandır
Ecirleriyle gönüllerinde nüveleşen aşkın ilhamını, halimde yaşamamı nasip eyle
Bu uğurda, senin rızanın her safhasında nefesimi hasretmem için her azmimi vesile kıl

Kıtanın hangisini zikretsem
Gönlü pak, teni kara insanları ibretle yadedip imrensem
Gönüllü olararak seferber olan hanif kulları, gözyaşlarımla ve sızıyla dinlesem
Bilmem ki nefsimin zafiyetleriyle nereye gitmeyi düşünsem, arlanmadan umut mu beslesem

Kırık yürekler vardır
Enginliğin melalinde inkişafa erişen vicdanlardır
Halvet ne vakit haktır, yoksa uzleme çekilmek mi murattır, arafta kimler vardır
Arasat kalbimin haşyet duyduğu sedadır, iraden adına bilme ki nasıl bir vicdan-i edadır