İtiraf Nokta Kom Şiiri - Muhammet Çalık

Bu seni ilk terk edişim değil..

Acılarınla baş başa bırakıp

Ardımda ne kaldığını görmeden

Kalpazan işi mevsimlere kanıp

Yine böyle kaçıp gitmiştim önceden

Salyangoz satan çocuklara küsmüştüm

Ceviz ağaçlarını ısıtan güneşe

Ve

Bir ilk değil..

Devlerin bile korktuğu heybetime rağmen

Yarattığım cılız sevdalara kaçışım..

Tam da bu gün

İtiraf ettiğimde kustuğumu

İçimde ne varsa kustuğumu içime

Kendi hayatımın içine kustuğumu

Duysun artık kim varsa bilmek isteyen..

Ve evet

Kumarbaz aşıklar gibiyim ben

Elindekileri görmeden elimi açmadım hiç bir sevgiliye

Gösteremedim korkusuzca çocuk yüreğimi..

Verecekken şah damarını hayatın hediye

Gelen ilk trene atlayıp gittim..

Kofti şehir efsanelerinde parlayan yıldızların peşinden…

Geri dönmek mümkün olmasın diye

Öldürdüm özgürlüğümü

Bir değil iki düğüm birden attım

Kalbimi bağlayan zincirlere

Kaçarım sandım ayak izlerimden böylece

Bulamam sandım dönüş yolunu..

Ve fakat

Suçüstü yakalandım her denememde..

Tek o isim yankılanırken beynimde

Başka adlar buldum sevdaya..

Kanayan bir hayatı yaşarken

Tarifsiz sızılar sarkmışken saçağından kalbimin

Gülücükler sıraladım dolun aysız gecelerde..

Hüzünleri iki

Kahırları on iki ile çarparken her gün

Bir şairin düşünde

Soğuktan donmuşken böyle

Böyle yenilmişken kar tanelerine

Sarıp sarmaladım ellerini oyuncağımın..

Yaşadığı cehennemden her yanıma geldiğinde

Kumarbaz aşıklar gibi

Blöf yaptım Ofelya’nın eskimeyen hayaline..

Ve evet

Her defasında ördüğüm duvarların altında kaldım..

Tam da bu gün

Sağ el işaret parmağımın seğirmeye başladığı bu gün

İtiraf ettiğimde kustuğumu

İçimde ne varsa kustuğumu içime

Kendi hayatımın içine kustuğumu

Duysun artık kim varsa bilmek isteyen..

Saklayacak gücüm kalmadı bu cinnet perdesinde..

Ofelya’nın elleri beyaz evet

Ofelya’nın hayali beyaz

Ofelyan’ın gözleri hiç çıkmadı evrenimden …

Ofelya’nın gülüşüne benzettim, o yüzden sevdim gülüşünü..

Ofelya’nın saçları gibi düzleşsin diye okşadım dalgalı saçını evet

Şiirler yazdım… Ofelya’ya yazdıklarıma benzesin diye

Ofelyadan esinlendim, çiçekler derdim evet

Ofelyadan küser gibi küstüm

Kızdım, sanki ofelyaya kızar gibi..

Ve fakat

Her elini tuttuğumda yarattığım sevgilinin

Kalbimde söz dinlemez bir çocuk başladı ağlamaya…

Ofelya

Ofelya….

Ne bunlar senin beyaz ellerin

Ne de ben artık senin ellerinim…

Bir ömür böyle geçsede acı

Ofelyanın dönmesini bekleyeceğim..

2011 erzurum 03.00

.