İtiraf II Şiiri - Göksel Doğru

(M'ilad'a...)

Ben sende, hep baharları düşledim.
Varlığını bildiğim ilk andan beri
Üzerime yağan karları umursamayıp
İçimdeki çiçeği,umutsuzlukla besledim.

Ben sende, hep yağmurları düşledim.
Asla sıcağı ve güneşi değil!
Sevmeni düşlemeden beni; aşkı
Her gün biraz daha ama hep ezberledim.

Ben sende, hep yalnızlığı düşledim.
Düşlediklerimden yola çıkıp; seni
Her gün daha ulaşılmaza göndererek
Mısralara müebbet, ellerimle şiirledim

Ben sende, hep özlemi düşledim.
Sürüp giden bahar yağmurlarında,
Yalnız dolaşırken şehrin sokaklarında,
Dilimde buruk bir türkü tadında,
Bıkmadan, usanmadan seni söyledim.

Benim düşlediklerimi sende,
Sakın sen bende düşleme!
Bazen bir ağaç olursun, bazen okyanus
Işıksız, dipsiz bir uçurum genellikle...
Gün gelir her şeyi benden umar,
Unutursun kendini yumuk gözlerimde
Alışık değilsin, çarpar seni bensizlik,
Kaybolursun hayaller içinde.

Ben sende, hep sensizliği düşledim.
Bir hayaldin yanımda, bilirdim.
Ellerimde,hiç tutamadığım ellerinle,
Her gittiğim yere seninle gelirdim.

Fakat,
Ne yağmurlar vardı orada, ne bahar,
Ne de usandığım şairliğim.
Sadece ama sadece, bir kuru
Senin, yanımda olduğun hissin!

Ben sende, hep sensizliği düşledim.
Bir hayaldin yanımda, bilirdim.
Gözlerimde, ölemediğim gözlerin;
Her geldiğim yerden,
Sana sonsuz dünyalar getirirdim.

(Şubat 2003, İzmir)