Gülümseyen çocuğu oynuyorum çoğu zaman
Hüsranları itip bir köşeye
Saklambaç oynuyorum acılarımla…
Yalnızlığımı özlüyorum,
Kitaplarım, şiirlerim ve ben…
İnsanlara anlatamıyorum
Bir bencillik furyası almış başını gidiyor
Dur diyecek bir nefes bile yok…
Aşkın yüceliğine ve saflığına
Halel getirmez bir saflık sarmıştı benliğimi…
Sevgili kutsaldı, yüceydi ve aktı…
Aldatıldım…
Aldanışım farklı bedenlerin birleşimiyle değil
Yarin gülümseyişinin soğukluğuydu,
Sesinin ölülüğü ve yalan bakışlarıydı…
Pes etmekten korkuyorum,
Her şeyi, herkesi silmek
Hiç kimseye hesap vermemek arzusu
Yakıyor, yıkıyor benliğimi…
Yoruldum!
İnsan nasıl bir mahlukat ki
Değer verdikçe tepene biniyor
Bastıkça damarına
Acılarını seyretmek zevk veriyor
İsyan ediyorum!
Baskı ve ısrar;
Gam getirdi,hüsran getirdi çoğu kez
Ama umuda hep uzak durdu…
Umudumu ve benliğimi kaybetmek istemiyorum
En sevileni kaybetme pahasına olsada…
İtiraf ediyorum….
SG
OCAK 2008
Kayıt Tarihi : 5.1.2008 14:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
insanlar- buna en sevilen de dahil- bazen eylemlerinin farkına varmadan kırabiliyor karşısındakini. bazen tahammül edebiliyor insan ama bir sınıra varadursun o zaman herşeyi silme ve herşeyden vazgeçabilme dürtüsü sarıyor tüm belleği... galiba sınırındayım tahammülümün kim bilir belki bir yenilenme ve kendimi bulma çabasıdır benimkisi....
TÜM YORUMLAR (2)