İtiraf Şiiri - Özlem Saba

Verilen her kararı insan tek başına almış gibi görünse de, aslında diğer insanlar kişinin bu kararı almasına farkında olmadan çanak tutmuştur...

Yani, biri cesaret gösterip eyleme dökmüştür olayı, diğeri eylemsiz kalarak harekete geçenin tavrına hiçbir tavır göstermeyerek, bu kararın temellerini birlikte atmış olur.
Biri daha gürültülü, diğeri daha sessiz sedasız terk etmiştir olay mahallini aslında...

Hayat boyunca insanı her konuda yalnız bıraktıkları, destek olmadıkları yetmezmiş gibi en büyük kararlarda bile kişiyi yalnız bırakır ve ardından yine o kişiyi suçlarlar.
Ben istemiyordum, sen yaptın diye...
Bir de insanın üzerine böylesine büyük bir vicdani sorumluluğu yüklerler...

Asıl ortak sorun iletişimsizliktir belki de burada. Dilini bilmediği, dilinin bilinmediği bir dünyada yaşıyor gibi hisseder...
Duygularına bıçak saplanmış gibidir...
Güçlü görünmeye çalışsa da boğuluyordur aslında…
Akamayan duygular, söylenemeyen, anlaşılamayan her söz ruhunu boğar...
Canını yakar...
Kimselerin anlamadığını görünce de sadece susar insan ve içinde olur tüm patlamalar...
İşte ben de öylesine bir volkanım bu aralar...
Kendi içinde kendini yok etmeye kurulu saatli bir bomba gibi...

Ne zaman patlarım bilinmez…
Bom!