İtiraf Şiiri - Müşfik Saltık

On sekiz yaşında sana rastladım, bir anda benliğimi kapladın.
Dostluğu, sevgiyi, mutluluğu sende buldum, seninle tattım.
Sen ayaklarını yere hep sağlam bastın, bense hep hayal kurardım.
Yılmadın, usanmadın, en kötü günümde bile hep yanımdaydın.

Her düştüğümde sen tuttun, başımı kaldırdığımda karşımda hep seni buldum.
Beni yaşatan, beni yeşerten, beni ısıtan, beni hayata bağlayan hep sen oldun.
Aldığım nefessin, içtiğim su, gördüğüm gözümsün, çarpan yüreğim.
Seni seviyorum demem, yetersiz kalır, sana haksızlık olur,
Bendeki seni, sana anlatmaya yetecek cümle bilemiyorum nasıl kurulur..

Aradan yirmi küsur yıl geçti, bu gün yüreğimde halâ aynı sıcaklığı taşıyorum.
Yıllar her şeyi yozlaştırdı, eskitti, yaşlandırdı, tüketti, bitirdi.
Yalnız, sevgim halâ, on sekizinde , halâ genç, yıllar bir onu tüketemedi.
Senden, bir gün ayrı kalmak bin yıl gibi geliyor, adımlarım beni hep sana getiriyor.

Geçen yıllar bu bedeni de eskitti, sakallar ağardı, saçlar çoktan veda edip gitti.
Sırt kamburlaştı, yüz kırıştı, artık yaşlı bir adam bakar oldu, aynadan yüzüme.
Her zor günümde yanımda olan yarim, buna sen de bir şey yapamazsın,
Elinden gelmez, gücün yetmez kadınım, ömre ömür katamazsın.

Bunları söylüyorum diye, sakın ölümden korkuyorum sanma.
Hiç bir zaman, ölümden korkmadım, korkmuyorum,
Gençlik aşkım , kadınım, canım senden ayrılma gerçeği, yok mu.
İşte bu benim en büyük korkum, ben sensizlikten korkuyorum.

29 Aralık 2003