İtiraf Şiiri - Zülfikar Kılınç

Çekilmez ufkun en kuytu karanlığındayım
Ölümün eşiğinde kalmış damarlarım
Çiçeklerin kokusu sararken odamı
Ben sensiz eceli tatmışım
Yazarken yine mavi kalemli yüreğim
Yazarken sana sevgisini
Haykırırken pencereme düşen yağmur damlasına
Ve anlatırken ateşin düştüğü
Yüreğin kor olduğu geceyi
Gözyaşının kırmızı güllere renk veren
Ruhumdan damlayan bir damla kan olduğunu
Sen duymadın bile beni
En siyah geceyi yaşadım yokluğunda
Parmaklarımın arasında dolaşan
Birkaç nefeslik sigara
Omzumda senden kalma siyah bir ceket
Utanmasam
Hani birazda korkmasam Allahtan
Hava da uygun içmeye
Sensiz geçen yaralı çığlık çığlığa
Feryatların gül bahçelerini de sardığı
İşte tam da bu geceye bitsin diye
Ölürüm mü zannettin sen gidince
Kapatıp gözlerimi seni düşünürüm
Parktan geçerken seni,
Seninle güldüğüm çeşmeyi görür
Görür de serçe misali dökerim mi zannettin gözyaşı
Kırar mıyım sandın zincirlerimi
Her gece taze bir gül eker
Açtıkça kapına bırakır kaçar
Nasılsa döner mi zannettin
Söyle ey sevgili seni seviyorum mu zannettin
Sevmedim seni ölesiye
Öyle delicesine tapmadım aşkına
Sevmedim bile seni senin gibi
Yakmadım içinde aşkının volkanlarını
Lav olup taşmadı bu yürek sana doğru
Aşkından dağları delmedim
Çölleri aşmaya çıkmadım kumlar vururken yüzüme
Adını kumsala yazmadım romantizm olsun diye
Ben seni sevmedim bile ey sevgili
Düşünmedim yatınca yatağıma seni
Yastığa koyunca başımı lanet etmedim sensizliğe
Sensiz geçen her gecenin acısını tükürmedim yollara
Resimlere bakıp vay be demedim
Vay be ömrümün en güzel günleri
Demedim özledim diye seni
Demedim
DİYEMEDİM…
Seni sevdiğimi
Aşkını okyanusun en derininden çıkartıp
Kalbime yazdığımı
Dakikaları saydığımı ölüme adım adım
Bir sen daha sevmediğimi
Bu kalpte hep yalnız yaşadığını
Diyemedim kahrolası seviyorum seni
Seviyorum ey sevgili
Dönersen eğer
Teslim etmeye hazırım kalemimi
Ben hep bıraktığın yerdeyim
Kalbinin en gerçek köşesinde
Dönersen eğer…
Ya da boş ver zaten hiç sevmedin ki beni…

ZÜLFİKAR KILINÇ