İtiraf Şiiri - Mehmet Fatih Kahraman2

Kâinât çok da büyüktü,
O’nu görmemek bir yüktü,
Gün geldi rehavet çöktü,
Baktım göremedim, gezdim...

Gençtim, güçlüydüm yürüdüm,
Yükseğe çıkıp ürüdüm,
Ben’i batıya bürüdüm,
Önüme çıkanı ezdim...

Monotonluk mu? Sıkardı,
Nefsim, beni hep yıkardı,
Altından şeytan çıkardı,
Kimse duymasın(!) ben bezdim...

Çılgınım, kabıma sığmam,
Hemen harcarım, hiç yığmam,
Az değildir benim yağmam,
Bakmayın siz, ben çok azdım...

Ölümü, gayriye saydım,
Nice yamaçlardan kaydım,
Pervasız tozutan taydım,
Kabrimi de kendim kazdım...

Düştüm..,düşmeyesiniz!
Düşüp de şişmeyesiniz!
Ateşte pişmeyesiniz!
Diyerek..,bunları yazdım...

Şu belim büküldüğü an,
Gözden yaş döküldüğü an,
Ruhum da söküldüğü an,
Gerçekleri ancak sezdim...

El kaldırdım yukarıya,
Hayatım, hepten angarya,
Damla çıkmaz dışarıya,
Gözyaşımı içe süzdüm...

İbret almadan dolaştım,
Beyhude işte çalıştım,
Yaşadığıma alıştım,
Cehenneme çeyiz düzdüm...

Ne kadar insana taktım,
Taktıklarımı da yaktım,
Yaktığıma dönüp baktım,
Böyle niceleri üzdüm...

Güldüm, eller gülmezken,
Bilirdim, kimse bilmezken,
Şerri, hayattan silmezken,
Suyu geç! Karada yüzdüm...

Sandım ki, yaptığım kalır,
Bilmedim ki, eller alır,
Gelip bir yere takılır,
Vakit geçmişti.., ben çözdüm...