İtiraf. Şiiri - Ali Rıza Saygan

İtiraf.

Bu şehirden giderken, çok tuhaf oluyorum,
Garip bir hüzün, çöker derbeder yüreğime,
Sen benden ayrılalı, çok oldu biliyorum,
Hâlâ her gidişim de, sana el sallıyorum.

Bulunduğun o şehre, gelmek istemiyorum,
Ah bir başarabilsem, unutabilsem seni,
Şahlanmış hoyrat gönlüm, dizginli yemiyorum,
Sensiz her günüm bir yıl, kadere küsüyorum.

Neden? Ayrıldık bilmem! Unuttum sebebini,
Olduk iki yabancı, hiç ayrılamam derken,
Geçmişi, hatıranı, sesini, nefesini,
Unutmak istesem de, unutamadım seni.

Ten kumral göğsün diri, leb-in kiraz gibiydi,
Yıllar yıpratamamış, sen hâlâ çok güzelsin,
Kahverengi saçların, ne güzel belikliydi,
Ömre bedel gözlerin, can yosun yeşiliydi.

Önce! Allah sen bana, hayat verdin can verdin,
Ben çile çekiyorken, işte hayat bu derdin,
Halimi bile bile, benimle yuva kurup,
Bana nur topu gibi, bir can bir evlât verdin.

Lanet ettim ben bana, anlayamadım seni,
Kursağın da bıraktım, umut ve hevesini
Vefasızlık ederek, hep inkârcı oldum ben,
Ben tattırdım sizlere, hayatın sillesini.

Pişmanlık duygusunu, bilmeden yaşayanlar,
Fedakârlık yapmazlar, acı çekmezler derdin,
Şimdi hak veriyorum, pişmanlık duymayanlar,
Solucan kadar olsun, sevgiyi tanımazlar.

Arz Ederim.
Yazan: Ali Rıza Saygan.
Şiir No: 149
Tarih: 04- 12- 2012 Bir vefasızın, bir inkârperest’in, insanlığa bigane kalmış, sonradan görmüş bir zavallının itirafıdır.