İthaf Şiiri - Muhammed Leyla

Aklımda dolaşan karamsar fikirlerimle
Kalbime intikal eden sessiz bir ölüm gibi
Soğuk odamın camı buğulu, dışarısı sessiz,
Ben de yalnızlığımı gidermek için çaresizce kalp çizerim.

Belki ölümden beterdir bu sürdüğüm hayat
Belimi kavrayan şeytan, çeker cehennem sarmaşığına
Çünkü bu zarafet, bildiğin ölüm kokar,
Unuttum seni yosma, bakma resmini sakladığıma.

Ve ben her anı beyhude, başıboş bir serseri
Sürdüğüm bu varoş, alaturka karamsarlık,
Belki özgürlükle karşılaşırım bir gün şu duvarların ötesinde
Kulağımda sonsuzluğa sürüp giden kıytırık bir şarkı.

Belki ben de severim, misliyle sevilirim,
Tabii eğer bir gün dünya dönerse tam tersine.
Öyle bir yalnızlık ki sürdüğüm, bir sürgün gibi,
Ve öylesine anlamsız ki sarf ettiğim cümleler...

Tıpkı bir düzenbaz gibi boş hayaller peşindeyim,
Doğmayan güneş benim, olmayan gecendeyim,
Boğazımda kördüğümle öğrendim gücenmeyi,
Ve döktüğüm her gözyaşı bulutlara ithaf.