İthaf Şiiri - Hikmet Aksu

İthaf

Ey benzersiz bahçenin seçkin goncası!
Sevdayla kavrulan gönüllerin ateşi,
Gecelerin ayazında yanık, gül yüzlü,
Seherde kırağı düşmüş yaprak,
Nasıl kapıldın tazeliğin cilvesine?
Nasıl yandın yarattığın aşkın koruna?

Senin hakkındı meleklerle uçuşmak,
ak güvercinim
Sınırsız deryalara kulaç atmak
Senin hakkındı mutluluk, özgürce…
Sana yakışırdı pembe sevdalar…
Senin hakkındı ayrıcalıklı yaşamak.

Neden kaptırdın gözlerini?
Nasıl takıldın oltama ey yunus?
Nasıl da katlandın yıllar yılı,
Feda edip ömrünü bir başkasına
Dokunmadan pişmanlık kehribar saçlarına?

Elbet okşamak güzel senin kadar,
Saçlarını örmek, belik belik
Çekip siyah perçemini pembe yanağından
Kızıl dudaklarından duymak kadar isyanı
Avuç avuç sevmek güzel

Bir ömür tükendi, çam yarması.
Bir ömür varlıkla yoklukla
Anladım Allah’ın lûtfusun bana
Daha vurgun pişman, yüzsüz…
Daha tutsak varlığım varlığına.

Sen gönlümün, gönüllerin sultanı
Geleceğimin eşsiz anası…
Kadınca erdemlerin âbidesi,
Ben Allah’ın öylece yarattığı,
Sen ise; belki son mucizesi…