Vasiyet Şiiri - Hasan Ateş

Ve son nefesini verir
bir köpek
uykusunda.

Hani derler ya: it gibi ölmek.
Söyleyin, a dostlar, neresinde itlik
mışıl mışılken ses soluk
rüyaya dalar gibi göçmenin,
binbir pisliğin içine gömülmeden
ak tohum misâli
binbir çiçek açtırarak toprağında?
Belki cenaze töreninde cemaat yoktur, amma
en azından yük olmaz diğer akranlarına,
sessiz sedasız göçüp de
etiyle, tırnağıyla
ve binbir emeğiyle inşâ ettiği dünyasına
sessiz bir Nuh’un gemisi ardınca bakarak
‘Kalın sağlıcakla’ bile diyemeden.
Sağlığınca ne dilemişse dünyadan
bir beklenti olan hiçbir şeydi onunkisi zaten.
Belki birkaç kemik neyin...

Karın tokluğuna yaşamak,
it gibi yaşamak,
ama haysiyetiyle yaşamak, dostlar,
onuru iki paralık olmadan,
ardından ne ağlayan ne de gülen bırakarak...
Yaşamamışçasına yaşamak!
İki cihanda mutlu kalarak
ne kin ne de nefret gütmek ve
art niyet sahibi olmamak sûretiyle...

Dünyanın pisliğine doyamadan ölenlere inat,
son nefesini verir
bir köpek
son uykusunda.