İsyanların Çağırdığı Uyku

İçimde kabarıp kabarıp taşamayan denizlerde boğmaya çalışıyorum günleri. Uzaklardan çok uzaklardan bir ses duyuyorum, isyan çağırıyor beni. Ona doğru akan akıntılara kürek sallıyorum, güçsüzüm zor dayanıyorum. Kaçış yok senden biliyorum. Kahretsin ki yok. Böyle yaşamayı artık istemiyorum.

Bir parça koparıp atsam düşüncelerimin ateşinden, denizler yanar mı. Yanmaz değil mi sevgili, denizler yanmaz, gün ufukta tutuşup ta geceye bağlanmaz. Sonsuz bir uyku gelip te üstüme uzanmaz. Meleklerin sesi ninni olmaz. Ölüm bana döşek olmaz.

Sen sevgili, gül bahçelerimin gülleri, sen sevgili, güllerimin dikeni, aklıma batan kalbimi ucu kırık iğne gibi didik didik parçalayan, sen sevgili gülün kızıl renginde içimde yangınlar başlatan, sen sevgili adım adım beni uzaklara atan, rahat mısın şimdi yatağında. Ahh şimdi yatağında uyuduğun uyku olsam ve uyandığında ben yok olmuş geçmiş bir zaman olsam. Meleklerin ninnilerindeki seste kalsam ve bu dünyaya hiç uyanmasam.