İsyankâr Tohum Şiiri - Hamiyet Yalazan

Ey isyankâr tohum!
Acımasızca ruhları tırmalayan!
Hakir ve değersiz olan.
Masumiyete hain tuzaklar kurup,
Asi ve adice pusuda bekleyen.
Sen ey şeytanın kardeşi!
Hangi sadistliğine neleri yakıştırıp,
Hakikat aydınlığına karanlık gibi
Çökmeye yeltenirsin.
Ey isyankâr tohum!
Şişe içine sıkıştırılan umutları dahi
Nasıl olurda kırmaya yeltenirsin?
Bırak dalga dalga yayılsın güzellik
Doğan günün ilk ışıklarıyla
Ebedi ummâna ulaşsın.
Kıyısına varırda belki,
Tecelli olur,
Fazilet ve paklık sahibine
Münâcâtı bir çift kelâm olur.
Ey isyankâr tohum!
Çık git! çek ellerini!
Sen yok olmaya mahkumsun.
Zulmetler içerisinde kalmaya.
Aradığın neyse
O yok beyaz sinelerde.
Sadece bir avuç umut,
Bir tutam ışık ve sevgiyle,
Yaşamaya tutkunuz.
Kainatın dört mevsimiyiz
Yaklaşma sarsılır kaldıramazsın.
Zira O göz kamaştıran feyz,
Tokat gibi iner
bedbaht yüzüne.
Ey isyankâr tohum!
Masum, bakire dimağlara
Zehrini dökemezsin.
Onlarki zehri panzehire dönüştürüp
Kendilerini kurtarır
Seni gömerler toprağa...
Ey isyankâr tohum!
Sen ancak kendine ziyansın.
Neyi öğrendin, neyi bildinse
Geç onları hey dumanlı beyin!
Değil lutfa vesile olmak,
Sen ancak maval okursun it'lere.
Yarım yamalak haysiyetsiz fikirlerini
Gamsızca dengine sunabilirsin...