İsyankar Ölüm Şiiri - Selami Utkan

İSYANKAR ÖLÜM

Dumanlı, puslu bir sonbahar sabahı,
Kurşun kokusu sarmış kara toprağı,
Ölüm kuşatmış dört bir yanımı,
Mayın tarlasında gömleğim kana bulandı,
Sordum, sonbaharlar hep böyle hüzünlü mü?
Çiçekler, ağaçlar, bedenler böyle ölür mü?

Ansızın kurudum, bir boşlukta kayboldum,
Feleğin rüzgarıyla sonsuzluğa savruldum.
Dağ eteklerinde yaban güllerim kurudu,
Beni baharımda terk eden vefasız ruhumdu.
Bu hayat yolculuğumda bir sondu.

Baktım, bir ihtiyar benim için ağlar,
Karalara bürünmüş, sırdaşım yeşil dağlar.
İhtiyar, şapkasını toprağın üstüne bırakmış,
Diz üstü çökmüş, şakaklarını avuçlamış,
Nemli gözlerle bir bana bakar, bir havaya bakar,
Titreyen dudaklarında sözler isyankar.

Rüzgar sağa sola sallıyordu kır saçlarını,
Saçları anlatıyordu bir ömrün acılarını.
Bir kadın ağıtlar söylüyordu ardımdan,
Kaldırmıştı ellerini, haykırıyordu isyanından.
Son hatırladığım, üstüme dökülen yapraklar,
Sonra bir ben kaldım, bir de kara topraklar.

2002

SELAMİ UTKAN