İsyankar İstanbul Şiiri - Müge Nur Saçıntı

Bende özlem duyuyorum İstanbul'a.
Karanlık caddelerde gezmek değil istanbul,
İstanbul çaresiz kalmak değil.
Bir nefeste,
Bir kelimeyle anlamlı bir cümledir İstanbul.
Şimdi koca bir hiç kaldı ellerimde.
Sessiz geceler benim için bir sığınak artık.
Gözyaşlarımın tek sahibi sol yanımdaki kalp,
İstanbulsuzluğuma tek çare!
Ruhumu almışlar! .Haberim yok.
Yağmurda ıslanmalarımı kimler aldı benden,
Kimler kopardı bu zavallı yüreği?
Sözcükleri yüklemeye çalıştığım duygularım!
Çıkın artık! Yüreğim var benim.
İstanbul'a haykırıyorum.
geceler yankı yapıyor.
Mahküm, kadersiz geceler.
Bir böcek giriyor kafatasıma,
Beynimi kemiriyor benim.
Anlat desem anlatmıyor.
Anlatsa öyle güzel şeyler anlatır ki İstanbul insana,
Neler anlatmaz ki?
Kucaklar dolusu derin gülücükleri fısıldıyor hırçın esen rüzgar.
Yüreğime saplanan, okyanuslar kadar parlayan,
Keskin bir kılıç adeta...
Kimseye hissettirmediğim dalgınlığım yakıyor beni,
Öldürüyor içimdeki özlemler!
Beni ben yapacak şarkıları mırıldanıyor dudaklarım,
Bütün duygularım yalnızlığıma kaftan.
Son derece yıkılışım var İstanbul!
Yalnız sokaklarında geziyorum İstanbul'un
Yalnız sahillerinde yiyiyorum günün simidini.
Yalnız Boğaz köprüsne bakıyorum,
Nasıl çaresiz köprüler, nasıl yalnızlar!
Denizlerin öyle hırçın dalgaları var ki,
Sanki;
'Yalnızlığa sor beni' der gibi bir hali var.
Öyle kuvvetli esiyor ki İstanbul rüzgarları,
Yüzüme bir tokat gibi çarpıyor İstanbul ayazları!
İstanbul yalnızlığını yaşıor bu sene.
Yorgun esiyor rüzgar buralara.
Solgun yanıyor şehrin lambaları.
Misafir gemiler takılıyor göz bebeklerime.
Yorgunum bende bu sene.
Ne desem olmuyor,
İstanbul beni anlamıyor,
Çaresizlik İstanbul'u sarsıyor.