İsyanım Sükût Şiiri - Ahmet Kurnaz

Bir beyaz bulutsun kara bahtımda
bir uzak yıldızsın, elim ulaşmaz.
Hazan yaprağına dönen şu gönlüm,
sürünür yerlerde, haddini aşmaz.
Gözlerim hep ağlar, ağlar gizlice
gel artık hayalde durma öylece.

Biliyormusun tenim toprak kokuyor.
Bir damlacık yağmura hasret çeker yüreğim.
Küçük görme arada sıralanan dağları,
aşamadım bir türlü, aşamadım bebeğim.
Ne olur sen gel, bir gün güneş doğmadan,
Elbistan yollarına henüz karlar yağmadan.

Esen yeller artık getirmiyor kokunu,
bir yaz sıcağında kavrulur bağrım.
Sanma ki sessizim, isyanım sükût,
sana ulaşmıyor feryadım, çağrım.
Çile başımda taç, gönül cemaline aç
sensiz geçen şu ömür, vallahi sana muhtaç.

Sevda ki yüreğimden göğe yükselen fidan,
benim için ekmek sensin, su sensin.
Güneş doğmaz dünyama, bahar bana yabancı
dur de de artık, bu boran dinsin.
Ölüm gelip, yakamı tutmadan ecel,
ister öğle üzeri, istersen bir sabah gel.