İsyanım sana değil kalbime

Yine akşam oldu işte, yine sensiz bir gün daha geçti.
Birkaç gün oldu seni görmeyeli ama sanki bir asır gibi.
Neden üşümeye başladım ben hava o kadar soğuk mu?
Böylemiydi sokaklar, bu kadar hüzünlü bu kadar puslu?

Bakıp düşünüyorum bu güne kadar neden fark etmedim sanki?
Bak, bak şu geçenlerin yüzündeki çizgilere, o kadar derin ki!
Sanki hiç sevip, sevilmemişler öylesine geçip gidiyorlar.
Kadın erkek hepside mutsuz umutsuz görünüyorlar.

Ben sokaktaki insanları yıllarca hep mutlu zannettim.
Sabah işe giderken keşke yağmur yağsa diye dua ederdim.
İnsanların ıslanmamak için koşuşturmaları neşe verirdi bana.
Ya Çiçeklerin rengi, hep seviyor çıkardı papatya fallarında.

Ne oldu bunlara birden yok oldular, hepsi bir rüyamıydı?
Ben mi göremiyorum onları yoksa hala oradalar mı?
Geçen bunca mutlu senenin intikamını alır gibi sanki
Sihirli birkaç kelime hepsini yerle bir etti.

Güneş; neden parlamıyor, geceler daha mı karanlık?
Kuşların cıvıltısı da yok, duyamıyorum artık.
Peki, nereye gitti o gülen güzel insanlar ne kadar yazık.
Ağlayanları görüyorum arada bir, hep yüzleri asık.

Tanrım bu nasıl bir şey, nasıl görüyorum bunları?
Mutlu olunca mutluları, mutsuz olunca mutsuzları
Evet, kaç gündür sevdiğimden ayrıyım mutsuzum.
Yanıyor içim sorma, kalmadı ne tadım nede tuzum.

Ben yıllarca güldüm, gülümsedim onun sevgisiyle.
Yüzümde hiç derin izin olmaması bundandı herhalde.
Ama artık o yok sadece dolu dolu hatıraları var.
Bu gün baktım falıma kaç kere, sevmiyor artık papatyalar.

Ey Allahım, biliyorsun onu canımdan çok ama çok sevdim.
İsyanım sana değil kalbime hala seviyor onu, sözümü geçiremedim.
Eğer bu kulunun acısını biraz olsun hafifletmek istersen.
Ya albeni yanına, ya da al beni yanına başka ihtimal yok zaten