İsyanım Kendime Şiiri - Zeynep Koçar

İSYANIM KENDİME
Bu aralar sessizim, kendimle hesaplaşıyorum.
Kimseyi görmek ,konuşmak istemiyorum.
Bir yanda geçmişin yankıları, diğer yanda karanlık bir gelecek.
Her adımda kaybolan bir ben var, her düşünceyle daha da uzaklaşan…

Gözlerimdeki buğulu hüzün yüreğimi sarıyor.
Benden başka kimse anlamıyor, göremiyor.
İçimdeki çığlıklar dışarıya çıkmak yerine daha da büyüyor.
Çünkü kendimle bile bir türlü barışamıyorum.

Düşüncelerimde bir labirent kaybolan yıllarım.
Bir zamanlar umutla baktığım her şey şimdi griye dönmüş.
Beni kimse bulamaz, hiç kimse anlayamaz.
Bu sensizlik içimdeki ölü kalbin tek yoldaşı.

Bir zamanlar hayallerim vardı,
Uçsuz , bucaksız,korkusuzca peşinden koştuğum.
Ama şimdi o hayallerin içinde kaybolan bir ben.
Belki de ihtiyacım olan tek şey,
Kendi içimdeki karanlığı kucaklamak.

Ve belki de yeniden doğmak,
Ama önce eski benliğimi kaybetmem gerekiyor.
Kendimi bulmadan kimseyi sevemem, kimseyi anlayamam.

Ve belki bir gün ,bir sabah
Kendi karanlığımda kaybolduğumda,
Yeni bir ışık doğar,yeniden hayatıma dokunur kim bilir?
Ama şuan sadece sessizlik var
Ve ben bu sessizlikte kendimi bulmaya çalışıyorum.

30.01.2025