İsyanım Kendime

Çivisi çıkmış dünyanın çivisiyim artık,
Tekerlere sokulan çomak arkadaşımdır benim.
Kuralları olan bir davranış hasmım olur,
Soranlara hangi kuraldır derim.

İyi gözükmek için birkaç yalan söylerim,
Dostlarımda iki kelam laf korkulu rüya olur,
Geçmiş günlerin hatrına yakarsam sigaramı,
İstemem minnetini, lütfen görme mazur.

Boy boy şehrin duvarına ferman asmışlar,
Aşkın kurallarını asmışlar, kime ne?
Ferman mıdır belirleyecek güzel sevdayı?
Manasızca buna uyan gerçek safmışlar.

Hiddetsiz bir günüm olamaz zaten benim,
Ben, bazı kitaplar, bir de ahşap kalemim.
Bu şiirler neden hiddetlidir sorarsanız,
Kağıt benim, kalem benim, şiir benim.

Ayıramıyorsak isteğimizi, yazarak hata mı ettik,
Hatamız değersizce birkaç sözden mi ibaret?
Biz kendi duvarımızın setini tellerle çektik,
Artık kimseyi edemeyiz gönlümüze davet.