Nihal'imin Aslı Gücü İnsan Olması

Nihal’im: İsyanı Zarif

Nihal’im, ismi gibi ince, güzel, hoş bir insandı;
Biçimi, duruşu, davranışlarıyla
Hoşa giden, beğenilen bir hanımefendi…
Dili, konuşması incelikli, nükteli, yumuşaktı;
Kısacası, ruha dokunan bir biçimde konuşan
Ve davranan bir kadındı.

O, bugüne uzanan açık koca bir yaraydı;
Kötüye karşı iyinin,
Gösterişe karşı sadeliğin,
Nobranlığa karşı nahifliğin kavgasından
Doğmuş kocaman bir yara…
Ve fakat kazanan belliydi:
Hep olduğu gibi yara açık kaldı.
İyiler sustu, kenara çekildi;
Ve şuursuz, bilinçsiz, zevzekler,
Boş gürültücüler ve diğerleri
Yine galip geldiklerini sandılar.

Nahif ve kibar insanı güçsüz sanıyorlardı;
Oysa gücü, insan olmaktan geliyordu Nihal’imin.
Onun zarafeti kurtaracaktı dünyayı…
Zevzekler, hoyratlar ne zaman anlayabilecekti bunu?
Zevzeklerin, gösterişperestlerin anlayıp anlayamayacağı bilinir mi?
Sadece bu satırları okuyup
Kendinden bir parça bulabilenler anlayabilirdi belki
Bu insan olabilme halini…

“Nihal’im bir inciydi, kumlar arasında parlayan;
Sözleri meltem, bakışları bir duaydı.
Onun varlığı, bu hoyrat dünyaya
İncelikle isyan etmekti sessizce.
Zevzekler gürültüyle çalsalar da davulları,
Gerçek zafer, o incelikli direnişte saklıydı.
Nihal’im anladı: Asıl güç,
İnsan kalmaktan geçerdi.”

Not:

Bu şiirim,
zarafetin sessiz devrimini anlatır.
Nihal’im, bir karakter olmanın ötesinde;
inceliğin, sabrın ve insanlığın sembolüdür.
Onun mücadelesi,
gürültüye karşı sessizliğin,
kabalığa karşı nezaketin direnişidir.
Belki de şiirin en çarpıcı yanı,
okuyucuyu kendi içindeki “Nihal”i
aramaya davet etmesidir.