İsyan Edecek Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Bir gün öldü deseler kim ne der?
Elbette üzülecektir, sahipsiz kalan kadehler.
Birde; boynu bükük, dolu kalan şişeler.
Yalnızlıklarından muzdarip, isyan edecekler.

Ağaçlar yeşillenmeyecek artık, ilkbaharda.
O, yeşil görmedi, yaşıyordu diye sonbaharda.
Bülbüller susacak, belki ötmeyecekler bir daha
Duyamadan gitti diye, mutlaka isyan edecekler.

Tebessüm, tamamen çekilip gidecek meydanlardan.
Kahkaha, dökülmeyecek hiç kimsenin dudağından.
Gözyaşları silinecek, akmayacak göz pınarlarından.
Gülmeye hasret, hep ağlamıştı diye, isyan edecekler.

Kapanacak, geçit vermeyecek yeryüzünün yolları.
O, tat almadan bu yollarda harcamıştı diye yılları.
Unutacaklar, şimdiye kadar geçip giden insanları.
Geçmeyecek kervanlar, o geçmedi diye isyan edecekler.

Gün aydınlanmayacak, doğmayacak Güneş.
Gecelerin karanlığı, olmayacak Ay la kardeş.
Etmeyecek aydınlık, insanları kendine eş.
O; gündüzü de gece yaşadı diye, isyan edecekler.

Hayat denen şey asla bitmeyecek, sonsuz olacak
Bütün insanları, dişlileri arasında parçalamayacak.
Azrail tövbe edip, bir daha can almayacak.
Ölüyü bir daha öldürdüğü için, belki de isyan edecek.

11.1.1984/İstanbul