İstiyorum... Şiiri - Tuncay Mersin

Ben Bakmak istiyorum Artik.
Seyretmek; düşünmeden.
Şu geçmişten de çok sıkıldım. Kendiminkinden de başkalarınınkinden de.
Ben unutayım her şeyi olmaz mı öyle? Baştan başlayayım her şeye, tanımaya, sevmeye.
Amalar, keşkeler, çünküler. Tam da istemediğim gibi şu an her şey.
Sevdiğim her şeyi silip atabilme gücümü nerden buldum ben sâhi? Bu kadar mı çok kırılmışım ben meğer? Öyle görünüyor ki kırılmışım, vazgeçmişim. Bir şey için savaşmanın en doğrusu olduğunu savunan bir insan bile vazgeçtiyse mutluluğundan, vardır orda bi’ iş. Çok çok az kişinin anlayacağını bildiğimden kimseye anlatmadığım şeyler vardı. Kendisiyle dertleşmeye alışmış bir adam için çok şey değil bu, ağır bir yük değil. Sadece bir boğaz ağrısı, yutkunduğunda geçmeyen.
Mutluluk her şey değildir güzel suratlı adam, değildir işte. Bir yerde biter o, mutluluk kolonya gibi, şu pazarda satılan çakma parfümler gibi, uçucu. Eğer kalp artık çarpmaktan yorulmuşsa onun varlığı pek de bir anlam ifade etmez. Özlem, tutku, artık kalmayan gurur, zerresini göremediğin kendine saygı.. Bunlar da mutluluğun yancıları.
Kaç kere atıldığımızı hatırlayamadığımız o kör kuyu var ya, oralardayım ben yine. Sen de. Hep elimi tuttuğun için sen de geldin benimle. Üzgünüm ben.