Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İstiyorum.....işte sözün bittiği anlardan..Çünkü yürek o kadar güzel bir sesleniş yapmış ki susup beklemek istiyor insan...Özlemek kadar güzel...Sevmek kadar güzel istediğini söyleyebilmesi insanın...Hüzünlü bir sığınış vardı satırlara ....fakat sevgi doluydu...Uzaklardan duyulabilen bir çağrıydı...Bir şiirimden küçük bir paragrafla eşlik etmek istiyorum sevgiyle kutlayarak....
Zamanı yok sevmenin biliyorsun
Bana gel,
Hiç beklenmedik bir anda
Tüy gibi in sevdama
Çılgınca, cesurca
Tenimdeki zamanın çığlığıyla
Hece hece sınırladığın aşkınla
Yok oluşları yaşadığın varlığınla
Üşüdüğün güneşte sokul göz bebeklerime
Çare yok
İçinde sen olan bana gel.
Zeynep Nilgün Gökçeöz
Bendeki seni...
Sadece iki kelime. Ama o kadar çok şey anlatıyor ki. Yürek dolusu...Bu kalemi seviyorum...Harikaydı Sevgili Canan Hanım. Kutluyorum içtenlikle...
''Buharı dağıttık
Bu yıl İstanbul'a ilkbahar gelmedi
Sarışın altı akşamlarında
Kimsesiz cumbalı yalnızlıklar...''
Turgut TAN'ın dizeleriydi...
Yalnızlığın cumbalardan kaçıp şiire geldiğini düşünmekteyim.Bir yürek kafesindeki boşluğu en iyi görünür kılan şiirlerden biri bu olduğu için.
'Birileri' giderken neleri unutur acaba? Ve gidenin peşinden bakan 'birileri' neleri çoğaltır acaba?
Bu karşıtlığın bileşkesi 'aşk' noktasında düğümleniyor işte.
Aşk noktası dediğimiz o küçücük yer İstanbul'dan da büyük kocaman bir yürek kentidir aslında.
Ne olmuştur da durmaksızın 'sessiz'ce 'bendeki seni istiyorum' demektedir Şiirdeki İç Ses?
Hangi kenti gözden çıkarmazdı acaba böyle bir istemin yerine getirilimesi karşısında...
Tozan AKAN bir şiirinde :
''En büyük savaşlardan /daha dolu gözlerimizin günü..'' der.Şiirdeki İç Ses'e bir de bu yönden bakmak ve hak vermek gerekecek...
Şiire düşen gözyaşı galiba gönül kafesinde susku içinde oturan yüreğe değgin...
Kutluyorum Efendim.
Erdemle.
Tekrar sayfadayım.. Yine aynı tadı alarak ayrılıyorum.. Bir kez daha şiiri ve değerli şaireyi kutlayarak....
tekrar geldim, tekrar okudum... yüreğe sonsuz esenlikler tekrardan +
Şiir okumaya ve almaya geldim.. Kutluyorum Değerli Şaireyi...
Bence satır satır yazılamamış ama tuvale öyle bir resim çizilmişki.. Boyaların birbiriyle savaşı siyah sanki daha çok kullanılmış.Beyazı az ssçti gözlerim.Siyaha gözyaşından damlayan bir iki damla yaş griyi oluşturmuş ve sonra yürek ağlamış kan kırmızı damlamış resmin bir köşesine....Sözler bitmiş..fırça konuşmuş..Böyledir işte ahhh acı çekmek böyledir işte..Böyle resimler çizdirtir
Gülümseten günlere...
duygular anlatım mükemmel bir harmanlama ile yazılmış çok güzel bir şiir yüreğinize sağlık kutluyorum...
damla damla hüzünlere doğru giden bir çalışma olmuş...
istemek çocuklarla özdeşleşmiştir. sadece canları istediği için isterler. sokakta görürler, dondurma isterler, arkadaşında görür oyuncak isterler, annelerinden kuru köfte isterler... onların istekleri sınırsızdır...
sevilene karşı birer çocuk gibi oluyor sevenler. yalnızca onu istiyorlar... onu yazmak, onu çizmek, onunla olmak... başka hiçbir şey görmüyor gözlerimiz sevince... şiirde anlatıldığı gibi; buz kesen gri duvarlar, sararmış eski resimler dile gelsin, bizi yalnız bırakmasın istiyoruz...
::::::::::::::::::::
içli, duygulu bir şiirdi... bitirişi hüzünlüydü tabi... şiirlerde kalsın diyelim böyle hüzün yüklü sevdalar...
güzel şiir için şaireyi tebrik ediyorum. saygılarımı sunuyorum.
aynı gökyüzü altında yaşayan hiçbir şey uzak değil aslında birbirinden..bazen de ne kadar uzak olur insan, hemde yanyanayken....çok güzeldi canan hanım..yüreğinize sağlık..sonsuz saygılar..
Bu şiir ile ilgili 54 tane yorum bulunmakta