İstişare Şiiri - Şair Çalakalem

yanılgıyla yeni güne başlayan korkunç insanlardık
kızarıp bozaran terli yanaklarımızda çocukluğumuzun;
tahteravalli zamanlarına uyanırdık.
sonraları; son bulan gamlı hazanların ilk sabahında;
şarkılar, makamlar, güfteler biriktirirdik.
şaire benzeyen yanımızla uzatmalı mıydık acaba ellerimizi, ayaklarımızı?
uçurtma tutan kuş kanatlarında sallanmalı mıydık yoksa boş yere?
yada sevinmeli miydik bayramlı, seyranlı günlerin takvim yapraklarında?
sarhoş bir ağızla küfürler yağdırsa mıydık geçmişin gölgesine?
yada he rzaman olduğu gibi
evcilik oyunu bahanesiyle öpmeli miydik platonik aşklarımızı?
sere serpe uzanmalı mıydık köpeklerin hır sesli korkularına?
şiirin şirin edasıyla tebessümleşmelimiydi dudaklarımız?
pembe panjurlu evleri hayal ederken;
evlilikten bahsedilmelimiydi zaman aşımına uğrayan lise yıllarında?
saflığından kurtulup beyaz ve berrak suların,
durulmayı ihmal etmeli miydik üşen-gençlik yıllarında?
yazılmış yada devam eden bir sayfanın tam ortasında; silgi misali bir kalemde!
aklına ne geldiyse şimdi,
neyi unutmak istersen,
hatta sen bile demeden bana...
neyse.
kapı aralığındaki masumluğun hala duruyor belki
belki de yaşama daha da sıkı bağlısın benden sonra.
bunları aklıma düşürünce; sanki ölüyormuşçasına yavaş yavaş ölüyorum.
anahtarım yine eski yerinde (komidinin üstünde)
yalan yok! daha hiç uğramadım oraya.
tozlu raflardaki romanlarım hala oradalardır.
bazı sayfa aralıklarına yazdıklarım da rafın toz zerreciklerini yutmuşlardır.
küçük bir koridorun arasına sıkışmış minderlerin üzerinde;
yine dudak izlerimizin olduğu; boş, yalın, zararsız bira kutuları,
sigara yanığı desenli halı,
ve zigon sehpa; bana nispet yaparmışçana; iki ayağıyla hayatta kalmayı başarıyordur sandığım kadarıyla.
öylece kala kalmalıyım; romanlarımın arasında kalan rafa kalkmış nefesimle.
istersen bana sen bile deme.
neyi unutmak istersen,
aklına ne geldiyse şimdi,
hayatı da beni de ertele vakit gecikmeden
ama sen
bana sen deme...