İstiridyem Şiiri - Nimet Şahbaz

Hani sen hep derdin ya annem:”Ben istiridyenim” diye
Ben onu hiç anlamazdım hani
Artık anlıyorum annem,artık anlıyorum…
Sen gerçekten benim istiridyemdin!

Beni bir kum tanesi olarak aldın içine ve orada büyüttün
Orada büyüttün tam dokuz ay
Acı,sızı ve keder içinde belki…

Ama sen o kadar mükemmelsin ki annem,
Kıyamadın yavruna,kıyamadın canına,kıyamadın…
Bu acı dolu dünyaya vermek istemedin incini,
İstemedin incin başka ellere geçsin,istemedin!

Ama keşke verseydin be annem,keşke…
Belki o zaman yanımda olurdun
Ya da keşke almasalardı da ben senin yanında olsaydım
Olsaydım ki o hiç sarılmadığım beline sarılsaydım
Sarılsaydım ve bir daha bırakmasaydım!

O hep burnumda tüten kokunu bir kezde yanağından duysaydım
Bir kezde şu başımı yastığa değil sinene yaslayıp ağlasaydım
Bir kezde “Anne,annem” diyebilseydim!

Ama sakın alınma istiridyem!
Sana değil kırgınlığım,dargınlığım
Beni senden,seni benden ayıran şu kara toprağa!

Artık gidiyorum istiridyem,
Gidip tekrar yastığına,hatıralara,sana gömülmeye…