İstinye Korusu Şiiri - Mehmet Özsan

Akşam oluyor;
istinye korusundan
devasa yeşil gözlerinle
baktın bana.
Koy'da çaybahçesindeyim
gözgöze geldik.
Bir bardak çay içinden
kendim olmak tasasından uzak
salıvermiştim kendimi boğaza
tüm yaşanmışlar silinmişti.
ağlamak geldi içimden
kuytusunda bir güvercin gibi sessiz.
mutluluk mu
hüzün mü
bilmeden
ağladım
yakaladın beni!

Biraz evvelinde
Anadolu Kavağında
yaşlı bir çınar ağacının
koskoca kuru gövdesinden
filizlenmiş dallar
yüreklendirmişti beni.
çoştum...
yaşam bir kedi patisinde yumak
filizlere sordum
iyi mi o?
dediler
yaşıyor adam gibi...

Birazdan,
maslak gökdelenlerinden geçeceğim
günün son ışıklarını yansıtsalar ne fayda?
bişey sormak gelmeyecek içimden

Gün bitiyor....
istinye korusu hala yemyeşil
gülümsüyor mu ne?

(İstanbul- 2006)